مقابل سایپا، پرسپولیس پس از مدت‌ها آرایش جدیدی در زمین گرفت. هافبک‌های هجومی پرسپولیس با تغییر در جایگیری باعث گذر آرام از 442 همیشگی به 433 می‌شدند. از سمت راست محسن مسلمان با اضافه شدن به مرکز زمین به رأس جلویی هافبک‌های میانی پرسپولیس تبدیل می‌شد و در خط جلوی کامیابی‌نیا و نورالهی مترصد توپگیری و طراحی حمله بود. از سمت چپ سیامک نعمتی متمایل به مرکز بازی می‌کرد و عملا پرسپولیس را دارای سه مهاجم در نزدیکی محوطه کرده بود. این تدبیر که باعث خالی شدن کناره‌های پرسپولیس می‌شد، دفاع‌های کناری را ملزم به اضافه شدن در حمله و در نتیجه هجومی‌تر شدن و حمله با نفرات بیشتر می‌کرد؛ پاسخی به انتظارات منتقدانِ بازی‌های گذشته پرسپولیس که کمتر زیبا و بیشتر نتیجه‌گرا به نظر می‌رسید. پرسپولیس که براساس آمار میانگین 14.3 شوت در هر بازی دارد در این بازی با 70.7 درصد مالکیت توپ و 24 شوت که 2 بارِ آن به تیرک برخورد کرد، فراتر از میانگین فصل به دروازه حریف حمله‌ور شد.

 این تغییر استراتژی اما در مقابل تیم دایی یک ریسک بزرگ است. سایپا علی دایی با دو وینگر درجه یک (علی قلی‌زاده و مهدی ترابی) به عنوان تیمی شناخته می‌شود که به دنبال مفر در کانال‌های کناری‌ست. خالی شدن فضای پشت مدافعان کناری، همان چیزی بود که دایی از برانکو می‌خواست و با استراتژی ابتدایی پرسپولیس به او تقدیم شد. برای شکل‌دهی حمله، سایپا تنها به یک تصمیم نیاز داشت: مدافع کندتر را انتخاب کن. با توجه به سرعت محرمی در رفت و برگشت به زمین حریف، ترابی متمایل به نیمه خودی شد و انتخاب اول هافبک هجومی سایپا یعنی آرش رضاوند برای پی‌ریزی حمله، سمت چپ پرسپولیس و پشت سر مدافع کندتر یعنی ماهینی بود. 

 حملات سایپا در نیمه اول پیگیری چندباره‌ی این نقشه را نشان می‌دهد، نقشه‌ای که از دقایق ابتدایی بازی دنبال شد، به دو گل منتهی شد و تا آخرین دقایق نیمه اول هم پا برجا بود و در دقیقه 45 به عنوان آخرین حرکت خطرناک به شوت قلی‌زاده ختم شد. گل‌ها را مرور کنیم: در صحنه‌ی گل اول؛ حرکت اشتباه نورالهی به سمت راست، اضافه شدن ماهینی به سمت چپ در حمله و ناتوانی مسلمان از پر کردن جای خالی هافبک دفاعی منجر به ایجاد حفره‌ی بزرگ مدنظر نقشه‌ی سایپا شد. در صحنه‌ی گل دوم؛ جا ماندن ماهینی، حرکت شجاع برای پر کردن جای خالی ماهینی و خلاقیت دست‌کم‌ گرفته‌ شده‌ قلی‌زاده که حالا با اعتماد به نفسِ حضور در اردوی ملی سبک‌بالانه‌تر در زمین جولان می‌داد؛ منجر به باز شدن فضا در مرکز محوطه جریمه گردید. استفاده از قلی‌زاده به عنوان هدف حمله‌های سایپا و توانایی بالای او در عملی کردن نقشه، کیفیتی فنی از او نشان داد که با دریافت نمره 9 به عنوان بهترین بازیکن میدان همراه شد. 

 فضای خالی پشت ماهینی در نیمه دوم همچنان دردسرساز بود. اولین تعویض برانکو باعث بالانس حرکات بازیکنان در زمین شد؛ یعنی با اضافه کردن دفاع وسط و تغییر پست ربیع‌خواه به هافبک دفاعی، تمایل نورالهی به حرکت به گوشه زمین پاسخ داده شد و نعمتی در کنار علیپور نقش پررنگتری به عنوان مهاجم گرفت. در 15 دقیقه پایانی با لوزی شدن تقریبی آرایش تیمی، پرسپولیس هماهنگ‌تر شد و با حرکت کامیابی‌نیا به پنالتی و گل رسید. 

 تصمیم برانکو برای به نقطه پایان رساندن کورس قهرمانی با یک بازی هجومی و زیبا در زمین خودی بدون ملی‌پوشانش، خوشایند بود. یادآوریِ پتانسیل هجومی فراموش‌شده تیم. به عنوان نشانه مسلمان در آرایش جدید با 113 لمس توپ، 3 پاس کلیدی و 4 بار اقدام به شوتزنی دوباره به مهره کلیدی طراحی حمله پرسپولیس تبدیل شد. اما این تصمیم با یک نقشه اشتباه همراه بود؛ اول اینکه در تغییر آرایش تیمی باید نقطه قوت حریف مورد توجه قرار می‌گرفت تا کناره‌ها از دست نرود و دوم همزمان شدن تغییر با بازی بازیکنانِ دور از ترکیب اصلی در زمین بود که باعث ناهماهنگی بیشتر شد و البته ناگزیر بود. زیبا و تهاجمی بودن و نتیجه نگرفتن، یادآور تیم ابتدای فصل اول برانکوست. تیمی که به زیبا بازی کردن اصرار می‌کرد و همین اصرار نتیجه را به همراه آورد. انتظار می‌رود برانکو دوره جدید دوباره به این تغییر رویه اصرار کند.