روی سخن با کسانی است که به هر دری زدند تا با حاشیه‌سازی و استفاده مکرر از لفظ باندبازی، تیم را به نابودی بکشانند. منشا را مجاب کنند که برود آن طرفی که باب طبع‌شان است. منشا که آمد، پلن B خود را پیاده کردند؛ و این گونه است قهرمان، همیشه کنایه می‌شنود. و این گونه است که بعد از برد باید فحش و تهمت بخورند. غافل از یک نگاه واقع بینانه!

 تصورش را بکنید، وقتی ساق های‌تان یاری نمی‌دهد و خستگی مثل باران یک روز زمستانی برسرتان می‌بارد، زخم‌زبان‌ها و کلمات ناخوشایند بشنوید. کوه صبر می‌خواهد دوام آوردن!

 مسئله آن است که غرق در سادگی شده‌ایم؛ صحبت‌های هر غیرخودی را می‌شنویم و باور می‌کنیم. و بعدش حمله به بازیکنانی که حق دفاع‌شان را هم سلب کرده‌ایم. هر کسی که سرمایه‌ای دارد، همه‌ی تلاشش را برای پاسبانی آن به کار می‌گیرد. و حالا جالب آن که ما خودمان غارتش می‌کنیم. حق پرسپولیس برانکو خیلی‌بیشتر از این‌هاست. خیلی بیشتر از یک مشت ناسزا و کنایه است. آن‌ها رهاوردهای حساسی در پیش رو دارند؛ جایی که باید دست خالی به رزم بروند و کسی جز هوادار ندارند. 

می‌گویند منشا طرد شده‌است؛ این دوستان حتی به خود زحمت نداده‌اند که بازی با تراکتور را ببینند؛ وقتی که مسلمان و احمدزاده به‌عنوان زنندگان ضربات آزاد کنار کشیدند تا منشا بزند. به خودشان زحمت نمی‌دهند که حتی مصاحبه‌های منشا بنده‌خدا را بخوانند که دلیل عصبانیت بعد از بازی با نفت چیز دیگری بود. 

و تو ای هوادار، بیدار باش! وقتی که همگان در اوج خواب و داخل فضای مجازی به تیمت می‌تازند، تو آن بیرون، بیدار باش! به قول احمدزاده گذشته را ببین. صدالبته قدرشناس و بینا باش، که همان گروهی که باند خوانده می‌شوند، اصلی‌ترین اجزای دومینوی پرسپولیس‌اند. 

سرمایه اصلی همین‌جا و کنار گوش شماست، سرمایه همین سربازان پرسپولیس است. آن‌ها را کنج قلب‌تان نگه‌دارید، جایی بدون پشت‌خالی‌کردن‌ها و بدون حاشیه‌سازی‌ها. جایی که بهشت یاران برانکو است. سرشار از عشق، حمایت و امید به آینده‌ای که متعلق به ماست.