در طرف مقابل از ۳۰ بازی برگزار شده در لیگ برتر ۱۶ تیمی فصل شانزدهم ، صبای قم فقط ۲۸ امتیاز کسب کرد و به همراه ماشین سازی تبریز ۱۶ امتیازی به لیگ یک سقوط کردند درحالی که با فرمول ما و با توجه به امتیاز تیم های لیگ یکی که برخی از آنها سابقه بازی در لیگ برتر را نیز دارند حتی از سیاه جامگان ۳۰ امتیازی گرفته تا استقلال خوزستان ۴۱ امتیازی یعنی ۸ تیم که در پایان فصل زیر ۴۲ امتیاز داشتند می توانستند گزینه سقوط باشند و از ۶ تیم بالانشین جدول فصل قبل بجز پرسپولیس ۶۶ امتیازی و پیکان ۴۶ امتیازی ، ۴ تیم استقلال تهران با ۵۷ ، تراکتورسازی ۵۶ ، سپاهان ۴۵ و ذوب آهن با ۴۶ امتیاز در ده هفته اول فصل جدید در حد تیم های لیگ یکی ظاهر نشده اند. این یعنی کیفیت پایین در لیگ برتری که حاصل آن کسب رتبه مأیوس کننده هفتمی در آسیاست و بسیاری از تیم ها در آن فقط به ماندن با حداقل ها می اندیشند. 

در بخش مقایسه از فرمول پیشنهادی ، هفت تیم اول تا هفتم لیگ یک را که از ۳۴ بازی دارای امتیاز بیشتری از تیم چهارم لیگ برتر سال قبل یعنی ذوب آهن ۴۶ امتیازی بودند را در نظر گرفتیم. با این فرض که باید قائل به این باشیم که در فصل پیش ۴ تیم بالای جدول لیگ برتر کیفیت و میل بیشتر خود را برای کسب مجوز حضور در آسیا از طریق جدول این لیگ نشان دادند و هم اینکه تراکتورسازی اسیر شرایط محرومیتی شد که اگر اتفاق نمی افتاد شاید می توانست بجای نفت تهران از حذفی و ۳ تیم پرسپولیس ، استقلال تهران و ذوب آهن از لیگ بعنوان نمایندگان ایران در سال بعد به آسیا معرفی شوند کما اینکه نفت قهرمان جام حذفی در پایان فصل در رتبه ۹ جدول لیگ قرار گرفته بود. پس در بخش معادل سازی به روش ما ابتدا لازم بود نتایج ۴ هفته انتهایی تیم های لیگ یک را به ترتیب از پارس جم جنوبی تا هرکجای جدول که لازم باشد (که البته بیش از همان هفت تیم لازم نشد) کسر و سپس تیم هایی که با ۳۰ بازی ، بازهم امتیازی بیش از تیم چهارم لیگ برتر را دارند را اینبار بدور از تفاوتی که در تقدم و تأخر رتبه آنها بوجود می آید ، در نظر بگیریم. به عبارتی امتیاز این تیم ها را در مقطع پایانی هفته ۳۰ ام لیگ یک به کار گرفته ، با ۴ تیم بالای جدول لیگ دسته یک ، معادلسازی و مقایسه می کنیم تا به نتیجه مطلوب برسیم. بدین ترتیب در پایان هفته مذکور اگرچه نتیجه جالب توجهی بدست آمد و سپیدرود رشت با ۵۴ امتیاز صدرنشین! ، گل گهر سیرجان با ۵۳ امتیاز و تفاضل گل ۱۴ دوم ، پارس جنوبی با ۵۳ امتیاز و تفاضل گل ۱۰ سوم ، ملوان بندر انزلی با ۵۳ امتیاز چهارم ، بادران با ۴۶ امتیاز پنجم ، خونه به خونه با ۴۵ امتیاز ششم و اکسین با ۴۲ امتیاز هفتم بودند اما فقط بازهم این ۴ تیم اول یعنی پارس جنوبی ، سپیدرود رشت ، گل گهر سیرجان و ملوان بندر انزلی هستند که همچنان بیش از ذوب آهن رتبه چهارمی و ۴۶ امتیازی فصل پیش و کمتر از تراکتور ۵۶ امتیازی رتبه سومی ، امتیاز جذب کرده و کیفیت ، لیاقت و برابری خود را در رقابت با کاندیداهای حضور در آسیا فصل پیش رو و ۴ تیم بالانشین نشان دادند و می توانستند جایگزین ۴ تیم قعر جدولی لیگ برتر ( در کمال احترام به این تیم ها ) شده و نه فقط به کیفیت و اعتبار لیگ برتر جاری اضافه کنند بلکه این روش می توانست بعلت نامشخص بودن تعداد تیم های در خطر سقوط و عدم احساس امنیت نزد تیم های ۱۴ و ۱۳ و حتی کل نیمه پایین جدول تا روز پایانی دو لیگ ، هم از بسیاری حرف و حدیث ها و حاشیه های انتهای فصل جلوگیری کند و هم بر جذابیت مسابقات و تب و تاب و افزایش انگیزه و تلاش نزد تیم ها بیافزاید و بتوان در سایه استمرار استفاده از چنین روشی ظرف چند فصل ، لیگ برتر را از حضور تیم هایی که شاید کیفیت برایشان بی معناست و فقط در حد سقوط نکردن می جنگند ، پالایش کنیم. 

البته شاید ۳ مسئله مهم مورد سؤال کارشناسان باشد. اول آنکه نمی توان نیمه دوم جدول لیگ برتر هر سال را به یکباره سقوط داد. دوم اینکه امتیازات خام تیم های لیگ یک ۱۸ تیمی حاصل ۳۴ بازی و امتیازات تیم ها در لیگ برتر ۱۶ تیمی از ۳۰ بازی بدست آمده است که کمی کار معادل سازی را سخت می کند. سوم آنکه شرایط و امکانات مالی و سخت افزاری تیم ها صعود کننده خود در کیفیت آنها در لیگ برتر نقش بسزایی بازی می کند. اما در مورد اول تعیین حد نصاب امتیاز به روش پیشنهادی و در نظر گرفتن کمترین امتیاز بین ۴ تیم مدعی صعود به آسیا یا فیمابین ۵ یا ۶ تیم ابتدایی جدول لیگ برتر بعنوان این حد نصاب متغیر در هر سال ، مطلوب بنظر می رسد. در مورد دوم باید گفت تا زمانی که لیگ یک ۱۸ تیمی و لیگ برتر ۱۶ تیمی است می توان امتیازات پایان فصل تیم های لیگ آزادگان را به سبک ما با کسر ۴ بازی انتهایی معادل سازی کرد و در مورد سوم نیز نظر کارشناسان را باید به فراگیر بودن این مشکلات و نواقص نزد تمام باشگاه های حال حاضر ایران جلب نمود که علاوه بر آنکه حتی گریبان قهرمان قهرمانان فصل پیش ایران را گرفته است بلکه هیئت رییسه فدراسیون را بر آن داشته تا تعداد باشگاههای حاضر در لیگ برتر را به حداقل ، مثلا ۸ تیم! کاهش دهد.