وحید امیری؛ مشکل گشای پرسپولیس و تیم ملی
وحید امیری؛ مشکل گشای پرسپولیس و تیم ملی
به گزارش پیروزی دیلی، در تیم پرسپولیس طی دو سه فصل اخیر آنقدر گلزنیهای مهدی طارمی، حرکات کارگشای محسن مسلمان، دریبلهای ریز فرشاد احمدزده، صلابت سیدجلال حسینی، چند پسته بودن محمد انصاری، قهر و نازها و بالا و پایینهای علیرضا بیرانوند، چهره شدن صادق محرمی، بازگشت درخشان حسین ماهینی و نقش کلیدی کمال کامیابینیا در مرکز میدان توی چشمها خورده که مردم فراموش کردهاند شاید ستاره حقیقی و تک مهره غیرقابل جایگزین سرخها از جمع فوق بیرون نیاید و یک فرد دیگر باشد. آن ستاره واقعی علی علیپور و گادوین منشا هم نیستند که جای خالی طارمی محروم را پر کردهاند و بشار رسن و سیامک نعمتی هم نیستند که به خط میانی پرسپولیس پویایی بیشتری بخشیدهاند و البته محسن ربیعخواه هم نیست که همه در او عیب و برانکو ایوانکوویچ فقط در او حسن میبیند. آن بازیکن کارگشا وحید امیری است. بال چپی که در نفت چهره شد و کارلوس کیروش به توصیه علیرضا منصوریان سرمربی وقت این تیم تهرانی به وی میدان داد و بهرههایش را گرفت و پرسپولیس با دیدن وی مایل به جذبش شد و حالا یک سال و نیم است که سودهای حاصل از آن شامل حال سرخها میشود.
سانترهای سرنوشتساز
شکی نیست که عملکرد بسیار ضعیف و ایستایی و کم هوشی مردان جناح راست دفاعی ذوبآهن و به ویژه مدافع راست این تیم اصفهانی سهم عمدهای در شکست 4 بر صفر «ذوب» برابر پرسپولیس در مسابقات اواخر هفته گذشته لیگ برتر فوتبال کشور داشت اما این وحید امیری بود که با یورشهایش در این منطقه امان حریف را برید و سه گل را برای یارانش ساخت و در اکثر حملات رو به جلوی قرمزها سهم و نقش داشت. توانایی ویژه پای چپ او در ارسال سانترهای کات دار (داخل پا) و دقتی که او ضمیمه آن میکند و حرکتهای گاه پنهان مانده او در پشت خط دفاعی حریفان وی را اغلب در شرایط حساس در آستانه دروازه رقبا در فرصتهای مناسب قرار میدهد و میتواند هم گلسازی و هم گلزنی کند و گلهای ساخته شده توسط او در دیدار برابر ذوبآهن جدیدترین سند و گواه آن است.
قدری دیر اما...
امیری البته کم سن و سال نیست و بخش عمده جوانی او در فضا و تیمهایی سپری شد که در دید مردم قرار نداشتند و فقط در زمان اوجگیری نفت دیده شد. امروز فوتبال ایران مسرور است که هر چند امیری را قدری دیر پیدا کرد اما به هر حال پیدا کرد و پرسپولیس خرسند است با مهارتهای فنی و کارگشاییهای او بازیکنی را دارد که حتی پس از به پایان رسیدن حضور کوتاه مدت سروش رفیعی در این تیم میتواند با فن و هنرش طراح گلزنیها و ثبت کننده پیروزیهای تازه این تیم باشد. مردی که از پیستون ها و بال چپهای 25 سال گذشته سرخها و حتی جواد منافی، رضا شاهرودی و مهرداد میناوند اگر بالاتر نباشد کمتر هم نیست و اگر هم قابلیتهای تدافعیاش با مدافعان حرفهای برابری نکند، کاملا در این زمینه بیاستعداد هم نیست.
در هنگامه جام جهانی
وی بازیکنی است که حتی تابستان سال آینده میتواند برای تیم کیروش در هنگامه جام جهانی بیست و یکم در روسیه تاثیرات مثبتی را ترسیم و تامین کند و آنجا نیز همان زبانه آتشی باشد که در اکثر مسابقات قرمزهای تهرانی در دو فصل اخیر و برخی دیدارهای تیم ملی دیدهایم و همچون یک عامل ویرانگر اردوی رقبا را به هم بریزد و نفر نخست در این زمینهها باشد.