به گزارش پیروزی دیلی، حالا دیوار‌ها فرو ریخته، جام‌ها یکی پس از دیگری در دسترس‌اند و رکوردها از پی هم شکسته شده‌اند. حالا می‌توان با جرئت بیشتری دست به مقایسه زد و حتی از میان آن همه تیم‌های سرخ خاطره‌انگیز در ذهن هواداران، پرسپولیس برانکو را برگزید. پرسپولیس مسیر نگه داشتن جام در خانه را چگونه پیمود؟

عبور از شوک

پرسپولیس فصل را با 4 برد و یک مساوی در پنج هفته‌ی نخست آغاز کرد و همزمان صعود به نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا را جشن گرفت. در حالیکه با نتایج بدِ رقیبان مثل استقلال و سپاهان، روند لیگ بی‌دردسر به‌نظر می‌رسید، باخت در آزادی در هفته ششم به پیکان و بعد عوض کردن برد با تساوی در اصفهان و در نهایت حذف ناباورانه از لیگ قهرمانان مقابل الهلال ورق را برگرداند و زمزمه‌های بحران شنیده شد. در این بین طارمی که به تازگی جدال روانی سکوها برای خوشامدگویی به منشا را پشت سر گذاشته و در چهار بازی با 4 گل و 3 پاس گل جایگاه کلیدی خود را بازپس گرفته بود، با محرومیت 4 ماهه مواجه و شوک نهایی با خبر بسته شدن پنجره زمستانی نقل و انتقالات به تیم وارد شد. برانکو اما توانست بحران را پس بزند و با شش برد از جمله برد در دربی، برد دراماتیک در بوشهر مقابل تیم برانگیخته‌ی جم که قطعا نقطه عطف قهرمانی این فصل است، و برد پرگل ذوب‌آهن در تهران با 4 گل، نیم‌فصل اول را به پایان برساند.

درس بزرگ آسیا، به نفع نتیجه به ضرر زیبایی

نتیجه عجیب مقابل الهلال برای تیمی که عادت به باز شدن دروازه‌اش نداشت، یک تغییر استراتژی بزرگ را به همراه آورد. آرایش پایه پرسپولیس از 442 مدرن لوزی که بازی هجومی و موقعیت‌سازی افراطی را دیکته می‌کرد به 442 کلاسیک خطی تغییر کرد. طعم تلخ شکست، ذائقه برانکو را به یک فوتبال آرام‌ترِ نتیجه‌گرا دگرگون کرد. اگرچه پرسپولیس در ادامه با دو هافبک دفاعی، با 60.2 درصد در اختیار داشتن توپ (رتبه یک در لیگ) همچنان بازی مالکانه‌ای از خود به نمایش گذاشت، اما با کم کردن بازیکنان خلاق در میانه زمین و تبدیل آن‌ها به هافبک‌های توپ‌گیر و تدافعی، تیمی شد کمتر تکنیکی (با میانگین تنها 5.1 دریبل موفق؛ رتبه 14 در لیگ) و بیشتر متکی به گردش درست توپ در زمین برای یافتن راه دروازه حریفان. تیمی که در این راه با میانگین 523 پاس با دقت 80.5 درصد، توانست با اختلاف بیشترین تعداد پاس با بیشترین دقت را در لیگ ثبت کند، یعنی به طور میانگین نزدیک به 35 پاس بیشتر از نزدیکترین رقیبشان در گردش توپ یعنی استقلال.
تغییر در آرایش، گرچه حس آرام کردن روح سرکش تیم را به سکوها و هواداران منتقل ‌کرد، نتیجه دلخواه و خوشایندی داشت: ثبیت دژ محکم دفاعی پرسپولیس در مقابل حملات حریفان. عاملی مهم در رسیدن به جام. طبق آمار متریکا دروازه‌ پرسپولیس با 7.2 شوت مواجه شده در هر بازی، کمترین دسترسی را برای مهاجمان حریف داشته است. این یونیت دفاعی که اجازه ضربه‌زنی به سمت دروازه را نمی‌دهد با همکاری دروازه‌بانش بیشترین کلین‌شیت در لیگ را از آن خود کرد؛ 17 بازی بدون گل خورده.

بهترین بودن و بهترین‌ها را داشتن

وقتی از تغییر رویه‌ی پرسپولیس و کم شدن هیجان نبرد‌هایش در لیگ حرف می‌زنیم، وقتی به دیده‌ انتقاد مدام تلاطم بازی‌هایی از جنس دربی 4 گله و یا کمی نزدیک‌تر بازی رفت با سپاهان در همین فصل با نتیجه 2-2 را یادآوری می‌کنیم؛ در واقع در حال مقایسه پرسپولیس با خودش هستیم. وگرنه پرسپولیس همچنان بهترین و قدرتمندترین تیم لیگ است و با توجه به آمار متریکا با 14.4 شوت در هر بازی بیشترین خطر را روی دروازه حریفان ایجاد کرده و تنها در 4 بازی در گل‌زنی ناکام مانده است. بهترین بودن در فاکتورهای هجومی که ساخته‌ی بهترین‌های لیگ است: علی علیپور (18 گل) آقای گل و محسن مسلمان (9 پاس) و وحید امیری (6 پاس) آقایان پاس گل لیگ.

راه رسیدن دوباره به جام با بهترین آمارها طی شد. برانکو در این فصل از باخت‌های کم‌تعدادش، نتیجه گرفتن را یاد گرفت، از نشان قهرمانی‌اش دفاع کرد و تیم‌اش را در کنار تیم‌های رویایی تاریخ یک باشگاه نشاند. گرچه گام‌های انتهایی را با کمی سهل‌انگاری برداشت اما هواداران حالا می‌توانند از آن به یک تعلیق دلنشین یاد کنند. یاد گرفتن اما تمام‌شدنی نیست. حالا باید یاد گرفت چگونه بدون بودن در پنجره تابستانی یک تیم مدافع قهرمانی دیگر ساخت و ستایش‌ها را ادامه‌دار کرد.

حالا دیوار‌ها فرو ریخته، جام‌ها یکی پس از دیگری در دسترس‌اند و رکوردها از پی هم شکسته شده‌اند. حالا می‌توان با جرئت بیشتری دست به مقایسه زد و حتی از میان آن همه تیم‌های سرخ خاطره‌انگیز در ذهن هواداران، پرسپولیس برانکو را برگزید. پرسپولیس مسیر نگه داشتن جام در خانه را چگونه پیمود؟

عبور از شوک

پرسپولیس فصل را با 4 برد و یک مساوی در پنج هفته‌ی نخست آغاز کرد و همزمان صعود به نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا را جشن گرفت. در حالیکه با نتایج بدِ رقیبان مثل استقلال و سپاهان، روند لیگ بی‌دردسر به‌نظر می‌رسید، باخت در آزادی در هفته ششم به پیکان و بعد عوض کردن برد با تساوی در اصفهان و در نهایت حذف ناباورانه از لیگ قهرمانان مقابل الهلال ورق را برگرداند و زمزمه‌های بحران شنیده شد. در این بین طارمی که به تازگی جدال روانی سکوها برای خوشامدگویی به منشا را پشت سر گذاشته و در چهار بازی با 4 گل و 3 پاس گل جایگاه کلیدی خود را بازپس گرفته بود، با محرومیت 4 ماهه مواجه و شوک نهایی با خبر بسته شدن پنجره زمستانی نقل و انتقالات به تیم وارد شد. برانکو اما توانست بحران را پس بزند و با شش برد از جمله برد در دربی، برد دراماتیک در بوشهر مقابل تیم برانگیخته‌ی جم که قطعا نقطه عطف قهرمانی این فصل است، و برد پرگل ذوب‌آهن در تهران با 4 گل، نیم‌فصل اول را به پایان برساند.

درس بزرگ آسیا، به نفع نتیجه به ضرر زیبایی

نتیجه عجیب مقابل الهلال برای تیمی که عادت به باز شدن دروازه‌اش نداشت، یک تغییر استراتژی بزرگ را به همراه آورد. آرایش پایه پرسپولیس از 442 مدرن لوزی که بازی هجومی و موقعیت‌سازی افراطی را دیکته می‌کرد به 442 کلاسیک خطی تغییر کرد. طعم تلخ شکست، ذائقه برانکو را به یک فوتبال آرام‌ترِ نتیجه‌گرا دگرگون کرد. اگرچه پرسپولیس در ادامه با دو هافبک دفاعی، با 60.2 درصد در اختیار داشتن توپ (رتبه یک در لیگ) همچنان بازی مالکانه‌ای از خود به نمایش گذاشت، اما با کم کردن بازیکنان خلاق در میانه زمین و تبدیل آن‌ها به هافبک‌های توپ‌گیر و تدافعی، تیمی شد کمتر تکنیکی (با میانگین تنها 5.1 دریبل موفق؛ رتبه 14 در لیگ) و بیشتر متکی به گردش درست توپ در زمین برای یافتن راه دروازه حریفان. تیمی که در این راه با میانگین 523 پاس با دقت 80.5 درصد، توانست با اختلاف بیشترین تعداد پاس با بیشترین دقت را در لیگ ثبت کند، یعنی به طور میانگین نزدیک به 35 پاس بیشتر از نزدیکترین رقیبشان در گردش توپ یعنی استقلال.
تغییر در آرایش، گرچه حس آرام کردن روح سرکش تیم را به سکوها و هواداران منتقل ‌کرد، نتیجه دلخواه و خوشایندی داشت: ثبیت دژ محکم دفاعی پرسپولیس در مقابل حملات حریفان. عاملی مهم در رسیدن به جام. طبق آمار متریکا دروازه‌ پرسپولیس با 7.2 شوت مواجه شده در هر بازی، کمترین دسترسی را برای مهاجمان حریف داشته است. این یونیت دفاعی که اجازه ضربه‌زنی به سمت دروازه را نمی‌دهد با همکاری دروازه‌بانش بیشترین کلین‌شیت در لیگ را از آن خود کرد؛ 17 بازی بدون گل خورده.

بهترین بودن و بهترین‌ها را داشتن

وقتی از تغییر رویه‌ی پرسپولیس و کم شدن هیجان نبرد‌هایش در لیگ حرف می‌زنیم، وقتی به دیده‌ انتقاد مدام تلاطم بازی‌هایی از جنس دربی 4 گله و یا کمی نزدیک‌تر بازی رفت با سپاهان در همین فصل با نتیجه 2-2 را یادآوری می‌کنیم؛ در واقع در حال مقایسه پرسپولیس با خودش هستیم. وگرنه پرسپولیس همچنان بهترین و قدرتمندترین تیم لیگ است و با توجه به آمار متریکا با 14.4 شوت در هر بازی بیشترین خطر را روی دروازه حریفان ایجاد کرده و تنها در 4 بازی در گل‌زنی ناکام مانده است. بهترین بودن در فاکتورهای هجومی که ساخته‌ی بهترین‌های لیگ است: علی علیپور (18 گل) آقای گل و محسن مسلمان (9 پاس) و وحید امیری (6 پاس) آقایان پاس گل لیگ.

راه رسیدن دوباره به جام با بهترین آمارها طی شد. برانکو در این فصل از باخت‌های کم‌تعدادش، نتیجه گرفتن را یاد گرفت، از نشان قهرمانی‌اش دفاع کرد و تیم‌اش را در کنار تیم‌های رویایی تاریخ یک باشگاه نشاند. گرچه گام‌های انتهایی را با کمی سهل‌انگاری برداشت اما هواداران حالا می‌توانند از آن به یک تعلیق دلنشین یاد کنند. یاد گرفتن اما تمام‌شدنی نیست. حالا باید یاد گرفت چگونه بدون بودن در پنجره تابستانی یک تیم مدافع قهرمانی دیگر ساخت و ستایش‌ها را ادامه‌دار کرد.