به گزارش پیروزی‌دیلی، پرسپولیس فصل را با جام شروع کرد. البته فصلی که در قالب لیگ برتر و جام حذفی شکل می گیرد هنوز آغاز نشده. اما تیم قرمزپوش پایتخت زنگ خطر را برای رقیبانش به صدا در آورد و توانست در آخرین بازی بازمانده از تقابل قهرمانان دو تورنمنت فصل قبل نیز دست پر از میدان خارج شود و به هوادارانش نوید روزهای خوب و پرامید آینده را بدهد. روزهایی که مثل فصل گذشته قهرمانی این تیم از مدتها قبل از پایان رقابتهای لیگ قابل پیش بینی بود. پرسپولیس در بازی مقابل نفت نشان داد تیمی است که انگار دوران بدنسازی را به بهترین شکل ممکن پشت سر گذاشته و تعطیلی فصل فوتبال نتوانسته خللی در ساز و کارهای تشکیلاتی آن به وجود آورد.

شب گذشته پرسپولیس یک بازی روان و همه پسند ارائه کرد. از همان نوع بازیهایی که فصل گذشته هم در کارنامه خود ثبت کرده بود. از همان بازیهایی که حتی اگر هوادارانش را کلافه می کرد اما در نهایت پیروز از زمین مسابقه خارج می شد. تغییرات ریشه ای پرسپولیس را در چه عاملی باید جستجو کرد؟

برانکو مربی موفق این تیم شاکله اصلی تیمش را حفظ کرده و نشان داد که به ترکیب تیم برنده دست نزده است، از سوی دیگر هماهنگی و همکاری یکدست بازیکنان این تیم نیز، کار برانکو را راحت کرده است. وقتی به فوتبال دهه 60 فکر می کنم به خوبی به یاد می آورم که همیشه تیم های استقلال و پرسپولیس که آن روزها پیروزی خطاب می شد، برنده های از پیش مشخصی بودند. سطح کیفی فوتبال باشگاهی نازل بود و دو تیم پایتخت به راحتی برای خودشان در فوتبال بی رقیب باشگاهی جولان می دادند و حریف می طلبیدند. اما هر چه که فوتبال در مسیر حرفه ای شدن قرار گرفت، صنعت فوتبال دو قطبی نیز در ایران کم رنگ تر شد و کار به جایی رسید که دیگر هیچ تیمی از قبل برنده نبود.

اما پرسپولیس دو فصل است با وجود تعدادی بازیهای بد و باخت هایی که داشته این سنت را شکسته و کمتر اجازه خودنمایی به حریفانش می دهد. پرسپولیس امسال نه فقط در میادین داخلی می جنگد بلکه در نبردهای آسیایی نیز باید توان لازم را برای خاک کردن حریفانش داشته باشد. شاید به همین دلیل است که برانکو تغییرات عمده ای در تیمش اعمال نکرده است. او نمی خواهد بازی در میادین حساس را با بازیکنان جدید تجربه کند. مربی کرواتی که برخی ها وی را به محتاط بودن محکوم می کنند، بدون حاشیه و سر و صدا اسب تیمش را زین کرده و تا جایی که توان داشته باشد چهار نعل به سمت و سوی پیروزی می تازد. 

برانکو برشی از تفکرات مربیان خارجی است. همان مربیانی که با وجود چند دهه حضورشان در فوتبال ایران، هنوز نتوانسته ایم آنها را بخشی از فوتبال مدرن و روز دنیا و سهمی از نیاز فوتبال کشور به آنها حسابشان کنیم. شاید مقصر کسانی هستند که به برخی از مربیان خارجی درجه چند رنگ و لعاب و اتیکت های مربیان درجه یک زدند تا این سوءتفاهم همیشه در ذهن منتقدان مربیان خارجی باقی بماند. به نظر می رسد لیگ امسال می تواند هیجان های لازم را برای یک لیگ پویا در اختیار داشته باشد.