اگر چنین است سوال نگران‌کننده‌تری به نظر می‌آید و آن بدین مضمون است که اگر بهترین تیم مطلق ایران با چنان قاطعیتی به الهلال عربستان در لیگ قهرمانان آسیا می‌بازد که به چشم دیدیم آیا نباید نگران کارایی عمومی فوتبال ایران و بخصوص وضعیت سایر تیم‌های کشورمان شد؟

 درست است که مسائلی ظاهرا جنبی اما تاثیرگذار مثل محروم شدن طارمی و جریمه نقدی او و پرسپولیس توسط فیفا در آستانه دیدار رفت برابر رقیب سعودی در شکست قرمزها بی‌نقش نبود اما در مجموع نمی‌شد از برتری‌های میدانی حریف نیز بی‌تفاوت عبور کرد.

 البته برانکو ایوانکوویچ و شاگردانش در اکثر روزهای فصل جاری مانند فصل گذشته عرضه‌کننده فوتبال‌هایی فنی و زیبا و تهاجمی و توأم با گلزنی‌های متعدد بوده‌اند و پیدا کردن تیم و متاع دیگری در این لیگ که بتواند با بیلان‌ها و عملکرد و کیفیت کار آنها برابری کند، واقعا سخت نشان داده است. 

 اما همه این طراوت‌ها هم سبب نشد قرمزها حضوری پرصلابت و کم نقص در لیگ آسیا داشته باشند، درست است که آنها در نهایت تا نیمه نهایی پیش تاختند و فقط با یک برد دیگر فینالیست هم می‌شدند اما راه خود را به سختی پیمودند و در همان مرحله گروهی تا یک قدمی حذف شدن پیش رفتند و فقط به لطف پیروزی الهلال مقابل الریان قطر در آخرین شب دیدارهای گروهی بود که مجوز صعود گرفتند و در غیر این صورت حتی برد پرسپولیس مقابل نماینده امارات در هفته آخر هم حلال مشکلات و وسیله صعود قرمزها نمی‌شد. 

 در یک چهارم نهایی نیز پرسپولیس دقایق سختی را مقابل دیگر نماینده عربستان- الاهلی- تجربه کرد و تا دقیقه 80 دیدار برگشت توسط این حریف نه چندان پرقدرت حذف شده بود. این رویدادها و نتایج به ما این آگاهی را می‌دهد که حتی چیزی فراتر از سطح رایج در فوتبال باشگاهی ما نیز برای رسیدن به پیروزی نهایی و حتی کمتر از آن در لیگ آسیا کفایت نمی‌کند و در آن صورت چه سرنوشت و آینده‌ای را می‌توان برای سایر باشگاه‌ها و نمایندگان قاره‌ای ما تلقی و تصور کرد که آشکارا در سطحی پایین‌تر توپ می‌زنند و قابلیت پرسپولیس را نیز به هیچ روی ندارند.

 هر پاسخی را بر سوال‌های فوق قایل باشیم باید برانکو را بابت طراحی و حسن اجرای آنچه در دیدارهای پرسپولیس در سه فصل اخیر دیده‌ایم و شاگردان او را به سبب کوشش و کلاس کارشان تحسین کرد و گفت تیمی را ساخته‌اند که بالاتر از پرسپولیس لیگ هفتم (با هدایت افشین قطبی) بهترین پرسپولیس 10 سال اخیر است و هر چند به لحاظ جوشش و خروش و سلسله مراتب روحی با پرسپولیس علی پروین در دهه 60 و همچنین پرسپولیس پروین سال‌های 1377 تا 1381 برابری نمی‌کند و صلابت آنها را ندارد اما یک الگو برای روزهای سخت فعلی است. روزهایی که نمایش‌های متوسط مکرر سایر تیم‌ها ما را وادار کرده است که به حداقل قانع باشیم و به چیزهای خوب فکر نکنیم و بردهای بزرگ را دور از دسترس خویش ببینیم.