پرسپولیس برانکو را از اول مرور کنیم؛ از همان روز اول که وارد یک باشگاه بحران‌زده شد که با مربیان داخلی و خارجی، با ریخت و پاش‌های رویانیان و خرید ستاره‌های گرانقیمت مثل انصاری‌فرد و رضا حقیقی به بن بست خورده بود. پرسپولیس باشگاهی بود که نه فقط از جنبه فنی که از نظر مدیریتی هم با مشکلات عدیده‌ای دست به گریبان بود. پس از دوران پر‌ماجرای رویانیان، مدیریت موقت با تمام مصائب و مشکلات به نژاد فلاحی رسید که سال‌ها رویای مدیرعاملی باشگاه را در ذهن داشت اما وزیر وقت ورزش و جوانان به نجف‌نژاد فرصت عرض اندام نداد و رفیق دیرینه‌اش - به عبارتی مدیر بالای سرش در ساپکو - را سرپرست باشگاه پرسپولیس کرد. مردی که از فوتبال و ورزش سررشته‌ای نداشت و در همان گام‌های نخست در پی برکناری برانکو بود تا مربی مورد نظرش را به نیمکت پرسپولیس سنجاق کند اما فشار رسانه‌ها این اجازه را به طاهری نداد تا ایوانکوویچ که با کارنامه‌ای نسبتا موفق در تیم ملی مجدد به ایران بازگشته بود، از ابتدای فصل با سلیقه خودش تیم را مهیا کند. برانکو با اندک تغییرات گام به لیگ گذاشت و در هفته‌های نخست نتیجه نمی‌گرفت اما اشتباهات داوری و بازی‌های چشم‌نواز تیم برانکو باعث شد تا هوادارانی که از تغییر پیاپی مربی خسته و بی‌حوصله بودند، پای ایوانکوویچ بمانند تا دوران باشکوه پرسپولیس آرام آرام شکل بگیرد.

 تیم برانکو که هر هفته بهتر از قبل می‌شد و تماشاگران را به ورزشگاه رفتن ترغیب می‌کرد، همچنان چند بازیکن بی‌کیفیت در خود داشت که اگر اشتباهات و دسته‌گل‌های آنها نبود، پرسپولیس هفته آخر لیگ با 2 گل کمتر جام را به استقلال خوزستان نمی‌داد؛ پنالتی‌های از دست رفته و گل‌های خورده بچگانه که محصولی از سوشا مکانی و مدافعانی نظیر بنگر و نورمحمدی بود، جام را از تیم با کیفیت و باشکوه پرسپولیس گرفت اما برانکو خوب فهمید که در نقل و انتقالات کدام بخش‌های تیمش را باید تقویت کند و چه بازیکنانی را کنار بگذارد تا پرسپولیس به یک تیم استاندارد و کم‌نوسان تبدیل شود. تغییرات برانکو نتیجه داد و پرسپولیس در فصل دوم برانکو جام قهرمانی را بالای سر برد. این قهرمانی نه یک فصل که در فصل سوم برانکو هم ادامه یافت تا امروز که سرخ‌ها سه هفته به پایان لیگ قهرمانی متوالی خود را قطعی کنند و به لیگ قهرمانان آسیا چشم بدوزند؛ رقابت‌هایی که با برانکو تا نیمه نهایی آن هم پیش رفتند و مقابل الهلال با نمایشی بد حذف شدند اما اختلاف پرسپولیس و الهلال آن شکست و آن حذف نبود. 

 قهرمانی پرسپولیس نتیجه یک انتخاب درست و البته ثبات در مدیریت سرخ‌ها است؛ این پیام را خیلی زود استقلالی‌ها هم که با بحران مربی دست به گریبان بودند گرفتند و پیش از اتمام نیم فصل تیم خود را به شفر سپردند. شفر هم تقریبا همان راه برانکو را طی کرد. بدون تغییر در نفرات، وقت خود را پای کارش گذاشت. نشانه‌های تحول در استقلال از همان شهرآورد رفت که استقلال بازی را باخت مشهود بود. هواداران استقلال هم که از تغییر مربی به ستوه آمده بودند و پس از ناکامی با قلعه‌نویی، با مظلومی و منصوریان هم ناکام بودند طعم موفقیت را با شفر چشیدند. استقلال این فصل بی‌شک قهرمان نخواهد شد اما تیم شفر از حالا یکی از مدعیان اصلی فصل بعد است و برانکو و پرسپولیس را به چالش کشیده. 

 بحث ما مقایسه استقلال و پرسپولیس نیست بلکه از روند این دو تیم نتیجه می‌گیریم که وقتی در ثبات و آرامش کار به دست یک مربی دانا و آگاه سپرده می‌شود، نشانه‌های تغییر و رشد یکی یکی نمایان می‌شوند. پرسپولیس میوه این ثبات را دو فصل چیده و قهرمان شده اما استقلالی‌ها منتظرند تا نهالی که کاشته و خوب از آن مراقبت کرده‌اند، فصل بعد در لیگ برتر با همین کیفیتی که از آنها می‌بینیم، طعم قهرمانی را بچشند. فوتبال یک پدیده زود بازده نیست؛ مربیان و مدیران نمی‌توانند یک شبه و یک ماهه تحولی اساسی ایجاد کنند. نتایج پرسپولیس و متعاقب آن استقلال نشان می‌دهد که قهرمانی و موفقیت یک مسیر بیشتر ندارد: «ثبات» البته به شرطی که در این مسیر یک مربی دانا و تمام وقت پشت فرمان باشد و هدایت تیم را برعهده بگیرد. 

 پرسپولیس در سه فصلی که گذشت الگویی برای تمام تیم‌های باشگاهی در ایران ساخت که راه موفقیت پایدار را نشان می‌دهد. پرسپولیسی‌ها با همین شیوه لابد اهداف بزرگتری را هم نشانه گرفته‌اند؛ شاید قهرمانی در آسیا هدفی باشد که برانکو در ذهن دارد و امروز به دلایلی مثل بالا رفتن انتظارات و ایجاد حواشی از بیان آن خودداری می‌کند. در این قیاس‌ها از کارلوس کی‌روش و نتایج خارق‌العاده تیم ملی هم نگذریم که بی‌تردید این نتایج هم به واسطه اعتماد به مرد پرتغالی و ثبات در تیم ملی پدید آمده.