به گزارش پیروزی‌دیلی، پرسپولیس روز سه شنبه در حالی به مصاف الهلال عربستان می رود که تقریبا ترکیب و نوع چیدمان بازیکنان این تیم از قبل مشخص است؛ اما الهلال از سبک متفاوتی نسبت به پرسپولیس استفاده می کند، چرا که این تیم متناسب با هربازی می تواند روش های متفاوتی را به کار بگیرد.

رامون دیاز در بازی برابر العین امارات در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا از دو روش متفاوت بازی استفاده کرد. او در بازی رفت که در ابوظبی برگزار شد تیمش را با آرایش 2-3-5 به میدان فرستاد. در این ترکیب محمد البریک و یاسر شهرانی در دفاع های کناری و عبدالله الحافظ، اساما هاوساوی و محمد جحفلی 5 بازیکن دفاعی این تیم بودند.

3 هافبک الهلال در بازی رفت کارلوس ادواردو در سمت چپ، سلمان فرج در هافبک وسط و عبدالله عطیف در هافبک راست بازی کردند. در خط حمله این تیم ماتیاس بریتوس و عمرخربین به میدان رفتند. رامون دیاز اما در بازی برگشت که در عربستان برگزار می شد تیمش را با روش 1-5-4 به میدان فرستاد. او محمد جحفلی را از ترکیب خط دفاعی خارج کرد و به جای او نیکلاس میلیسی را به خط هافبک اضافه کرد. ترکیب 5 نفره خط هافبک الهلال با حضور میلیسی در هافبک وسط، ادواردو هافبک میانی چپ، عبدالمالک الخبیری هافبک میانی راست، سالم الدوساری و نواف العبید نیز در کناره ها به بازی گرفته شدند. عمرخربین تنها مهاجم الهلال در این بازی بود.

پرسپولیس و الهلال در مرحله گروهی

الهلال اما در بازی هایی که در برابر تیم های دیگر انجام داده مثل دو سه بازی اخیرش در لیگ عربستان معمولا از روش 1-3-2-4 استفاده کرده است؛ اما برای بازی با پرسپولیس هنوز مشخص نیست رامون دیاز چه برنامه ای را برای آرایش تیمش در نظر دارد. او تیمش را در دو بازی رفت و برگشت برابر پرسپولیس با دو روش 1-2-3-4 و 1-3-2-4 بع بازی گرفت. دلیل این موضوع هم به تغییر روش بازی های پرسپولیس در این دو بازی برمی‌گشت؛ چرا که برانکو در بازی برگشت با استفاده از سروش رفیعی کمی در آرایش تیمش دست برده بود. در بازی رفت پرسپولیس با روشی شبیه به 2-1-3-4 بازی کرد به طوری که طارمی و امیری در خط حمله و علیپور پشت سر دو مهاجم بازی می کرد. احمدزاده ، مسلمان و کامیابی نیا هم وسط بازی می کردند. دیاز برای مقابله با پرسپولیس در این بازی از سه هافبک میانی به نام های الخبیری، سلمان فرج و میلیسی استفاده کرد. او کارلوس ادواردو و نواف العبید را نیز یک خط جلوتر از سه هافبک میانی بازی داد و در نهایت عمرخربین در نوک بازی کرد.

در بازی برگشت اما برانکو از روش 2-4-4 استفاده کرد. او کامیابی نیا، رضاییان، مسلمان و رفیعی در خط هافبک و طارمی و امیری را هم در خط حمله بازی داد. رامون دیاز در این بازی با وجود شباهت آرایش تیمش در بازی رفت، تغییراتی در ساختار تیمی اش ایجاد کرده بود. او به عبدالمالک خبیری و سلمان فرج را در هافبک میانی بازی داد و جلوتر از این دو هافبک، میلیسی، ادواردو و نواف العبید سه هافبک تهاجمی این تیم بودند. در خط حمله این تیم هم لئو بوناتینی بازی کرد.

دیاز سرگیجه می گیرد؟

نبود مهدی طارمی، محمد انصاری و کمال کامیابی نیا و احتمالا اضافه شدن احمدنوراللهی می تواند در این مقطع برنامه های رامون دیاز را به هم بریزد؛ هرچند سرمربی آرژانتینی و تیمش آنقدر با تجربه هستند که نباید هرگز مقابله با آن ها را ساده تصور کرد؛ اما این که دیاز نمی داند آیا سید جلال بازی خواهد کرد یا نه ؟ یا اینکه آیا امیری به خط حمله می رود یا علیپور و منشا بازی می کنند؟ نوراللهی در هافبک بازی می کند یا نه؟ همه این ها دلایلی است که می تواند دیاز را که معمولا تاکتیک های متغیری را به کار می گیرد دچار سرگیجه کند.

احتمال عجیب

برانکو اما در چند بازی آخر پرسپولیس یک روش جدید را در پرسپولیس مورد استفاده قرار داد. استفاده از دو هافبک دفاعی به صورت همزمان. کاری که او اولین بار در تیم ملی ایران انجام داده بود. اما این اتفاق مستلزم رسیدن سیدجلال حسینی و آمادگی نوراللهی است. اگر برانکو همزمان از ربیع خواه و نوراللهی استفاده کند آن وقت امیری، مسلمان و احمدزاده جلوتر از آن ها و علیپور یا منشا تک مهاجم پرسپولیس خواهند بود. در این ترکیب حتی او می تواند از بشار نیز استفاده کند و تیمش را با حضور امیری در نوک و تقریبا به بدون مهاجم به بازی بفرستد. البته که این روش ها شاید زیادی عجیب برسند؛ اما پروفسور نشان داده می تواند چالش ها را تبدیل به فرصت کند. او قطعا بهتر از هرکسی می داند که باید برای گمراه کردن رامون دیاز چه برنامه ای بریزد.