کی‌روش سال‌هاست در فوتبال ما و حتی به صورت کلی‌تر در فوتبال آسیا از استانداردها و راه‌های پیشرفت می‌گوید. او به عنوان یک تئوریسین بزرگ دنیای فوتبال به ما و آسیا راه توسعه فوتبال را نشان می‌دهد، اما هیچ واکنش امیدوارکننده‌ای دریافت نمی‌کند. سال‌هاست او حتی از فیفا انتقاد می‌کند. کی‌روش اعتقاد دارد برنامه‌های فیفا در نهایت به سود تیم‌های قدرتمند تمام می‌شود. برنامه فیفا برای تیم‌های ضعیف‌تر هیچ جای پیشرفتی باقی نمی‌گذارد. این مسئله را بارها و بارها تکرار کرده است و ما، فیفا و ای‌اف‌سی به همان اندازه به او گوش نکرده‌ایم.

 در مورد آخر، کی‌روش به کنفدراسیون فوتبال آسیا توصیه کرد که رقابت‌های باشگاهی آسیا را در سال جام جهانی متفاوت اجرا کنند. حداقل همین اندازه که مرحله یک‌هشتم را هم مثل مراحل بالاتر به فصل بعد موکول کنند، اما گوش شنوایی در کار نبود. او حتی به ژاپنی‌ها ، کره‌ای‌ها و استرالیایی‌ها انتقاد کرد که چرا بر خلاف عربستانی‌ها از پیشنهاد او حمایت نکرده‌اند. البته این حمایت نکردن می‌تواند جنبه رقابت داخلی بین تیم‌های آسیایی داشته باشد. سه تیم دیگر به اندازه کافی بازیکن در لیگ‌های اروپایی دارند و حتی شاید فکر می‌کنند لیگ‌های داخلی آنها می‌تواند بازیکنی در کلاس فوتبال در جام جهانی تولید کند.

 به جام جهانی 2014 به عنوان یک نمونه نگاه کنید. 4 تیم از آسیا در 12 بازی، تنها 9 گل به ثمر رساندند و 25 گل دریافت کردند. تیم‌های آسیایی از 48 امتیاز ممکن تنها 3 امتیاز به دست آوردند. ضعیف‌ترین عملکرد در بین کنفدراسیون‎های مختلف به آسیا تعلق گرفت. این آمار تنها گوشه‌ای از ضعف فوتبال در آسیا را نشان می‌دهد. به آمارها می‌شود استناد کرد. می‌شود به درستی حرف‌های کی‌روش ایمان آورد. آمارها برای این نیستند که به سادگی از کنارشان بگذریم. برای پیشرفت باید تن به نقشه راه انسان‌های متخصص در فوتبال داد. چه کسی بهتر از معمار فوتبال پرتغال؟ آیا فوتبال آسیا و رهبرانش، به این درک رسیده‌اند که برای پیشرفت باید به ایده‌های متخصصینی مثل کی‌روش اعتماد کنند، یا هنوز درگیر حفظ صندلی‌های‌شان هستند؟

 به 5 تیم آسیایی حاضر در جام جهانی دقت کنید. در 10 بازی دوستانه هفته گذشته چه اتفاقی رخ داده است؟ هیچ بردی در کار نیست. تنها یک پیروزی به دست آمده که آن هم سهم ایران است. درک این موضوع شاید از اندازه مدیران فوتبال آسیا و مدیران فوتبال ایران خارج باشد. اما هواداران و عاشقان فوتبال در آسیا و ایران چه خواهند کرد؟ به مربیان ساده‌اندیش و مدیران نالایق اعتماد خواهند کرد، یا آدم‌های متفکر و متخصص؟ اینجاست که می‌توانیم انتخاب کنیم که با هم پیشرفت کنیم و به سمت توسعه فوتبال برویم یا ساده فکر کنیم و به نسخه کوتوله‌ها تن بدهیم. انتخاب با عاشقان فوتبال است.