سرمربی پرتغالی تیم ملی، تغییرات محسوسی در فوتبال ایران به وجود آورد. او بیشتر مردم را به یک سبک جدید از تاکتیک‌های فوتبالی علاقه‌مند کرد. اگر بعد از ظهور اصغر فرهادی، بسیاری از سینماگران به سراغ الهام‌گرفتن از ملودرام‌های خاص او رفتند، بعد از ظهور کی‌روش روی نیمکت تیم ملی هم بسیاری از مربیان داخلی به دفاع و ضدحمله، علاقه‌مند شدند. کارلوس برای رسیدن به گوچی از علیرضا عباسفرد و برای رسیدن به سعید عزت‌اللهی از مازیار زارع، رنج زیادی را به جان خرید. در کشور تصمیم‌های کلان چهل و هشت‌ساعته، او همان مردی بود که بعد از صعود به جام جهانی 2018، درباره جام‌جهانی 2022 حرف زد. مردی که برای اولین بار تیم ملی را به دو جام جهانی متوالی رساند. مردی که با اصرار به فدراسیون و تغییر قوانین، فرهنگ جوانگرایی را در باشگاه‌ها حاکم کرد. مردی که حتی بعد از قرار گرفتن تیمش در گروه مرگ، نمی‌تواند روی فدراسیون برای انجام دیدارهای بزرگ تدارکاتی حساب بازی کند اما خودش را از این نبرد بزرگ، کنار نمی‌کشند و بازیکنان‌اش برای تاریخسازی آماده می‌‌کند.  

نقشه‌های کی‌روش در دو بازی ابتدایی ایران در جام جهانی 2014 با درصد بالایی از موفقیت اجرا شدند. ایران به نیجریه نباخت و در مقابل آرژانتین، تنها یک گل دریافت کرد. شکست‌دادن بوسنی، تیم ملی را به دور بعد می‌فرستاد اما ستاره‌های سی‌کیو همه انرژی‌شان را مصرف کرده بودند و دیگر نای دویدن و جنگیدن نداشتند. سرمربی تیم ملی در نود اعتراف کرد که در برزیل، حتی نمی‌توانسته یک ترکیب 11 نفره برای تیم ملی پیدا کند اما حالا اوضاع متفاوت شده و فاصله کم نفرات اصلی و ذخیره، او را دچار سرگیجه کرده است. درخواست سرمربی تیم ملی از باشگاه‎ها، شفاف و واضح به نظر می‌رسد اما تک‌تک مربی‌ها ترجیح داده‌اند به سیاست سکوت پناه ببرند. کارلوس، تنها شانس ایران برای خلق شگفتی از جام جهانی است. شگفتی تنها از جاده‌ این مربی می‌گذرد و برای تجربه یک جام‌جهانی موفق، تنها یک کلید وجود دارد که در جیب‌های او پنهان شده. بستن دست‌های کی‌روش، تیم ملی را در روسیه با درهای بسته تنها خواهد گذاشت.