تدریس می‌کنم اما این فرهنگی بودن به معنای استخدام آموزش ‌و پرورش نیست، بلکه آموزشگاه خصوصی داشتم. فعالیت‌های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی در سطح شهرستان داشته و دارم. مدرک کارشناسی مترجمی زبان انگلیسی و کارشناسی ارشد برنامه‌ریزی توریسم و گردشگری دارم و یک دوره هم نماینده شورای شهر رودبار بودم. 

وقتی پدرش بر اثر تصادف به رحمت خدا رفت، با اینکه حدوداً 3 سال داشت اما بی‌تابی می‌کرد آخر بدجور به هم وابسته بودند و با هم بازی می‌کردند. بزرگتر که شد، کمتر بی‌تابی می‌کرد و چون درسخوان بود، خودش را با درس سرگرم می‌کرد. با اینکه بچه بود، اطلاعات فوتبالی قوی‌ای داشت طوری که در جمع خانوادگی و مهمانی همیشه از فوتبال صحبت می‌کرد. مثلاً از آنها می‌پرسید ماریو باسلر را می‌شناسید؟

 تعجب می‌کردند و آنها که فوتبالی نبودند، می‌گفتند باسلر کیه؟ 

 با همسایه‌ها کار نداشت اما آن زمان‌ها میز تلویزیون‌های ما شیشه‌دار بود، هر هفته این شیشه‌ها را می‌شکست. 

 در خانه و سالن پذیرایی با دوستانش فوتبال بازی می‌کرد.

 ناراحت نه اما به او می‌گفتم مواظب شیشه‌ها باشد. وقتی توپش را پنهان می‌کردم، جوراب و پرتقال حکم توپ را داشت! 

بله جوراب، حتی یک بار با جوراب مهمانان توپ فوتبال درست کرده بود و مهمانان ما دنبال جوراب خود می‌گشتند. غافل از اینکه شایان سحرخیز است و قبل از بیدار شدن مهمان‌ها، جوراب‌هایشان را برمی‌داشت و توپ درست می‌کرد. 

از بچگی کتاب و روزنامه می‌خریدم و برایش می‌خواندم. او با این علاقه بزرگ شد. در شب‌های شعر و انجمن ادبی رودبار شرکت می‌کرد و بعد‌ها در تهران همین کار را ادامه داد. البته معلم راهنمایی‌‌اش از استعداد ادبی او خبر داده بود. 

بله، برای شادی قلب یگانه فرزندت/ بخند حضرت مادر، فدای لبخندت

 هر وقت دلتنگ می‌شوم، از او می‌خواهم برایم شعرهایش را بخواند و صدای ضبط شده خودش را برایم بفرستد. در ضمن در ساعت‌های مختلف با شایان تماس می‌گیرم. اگر گوشی را جواب ندهد، نگران می‌شوم. 

 بله ولی یک مادر همیشه دلواپس فرزندش است. وقتی جواب ندهد، از اطرافیان درخواست می‌کنم ببینند چه خبر است. 

شایان بازیکن حرفه‌ای است و نباید از فضای تمرین و فوتبال دور شود به همین خاطر من به تهران می‌روم و او را ملاقات می‌کنم؛ تقریباً هر 10 روز یک‌بار. 

 برای دیدن فرزندم متحمل هرگونه سختی‌ای می‌شوم چون دیدار فرزندم ارزشش را دارد. برای رسیدن پسرم به اهدافش ذره‌ذره جوانی‌ام را گذاشتم، رفتن به تهران و رودبار که سختی‌ای ندارد. 

 بله ‌دیدم؛ استرس همراه با قدم زدن و دعا برای موفقیت پرسپولیس. وقتی شایان وارد زمین می‌شود، دلشوره‌ام چند برابر می‌شود. *

 خوشحال شدم و اشک شوق ریختم. 

 بعد از هر بازی منتظر می‌مانم زمان خروج‌شان از استادیوم تماس می‌گیرم اما این بازی شایان خودش تماس گرفت و گفت: مادر بازی خوب بود، دوست داشتی؟ گلم را به شما تقدیم می‌کنم. 

 او یک‌شبه بازیکن نشده، پله‌پله بازیکن شده. تا اینجا با خواست خداوند، پشتکار و توانمندی خودش بالا آمده. قبلاً هم چنین شرایطی را تجربه کرده اما دلسرد نشد و به سپیدرود رفت که آقایان نظرمحمدی و پیوس با دیدن تمرین و تلاش شایان به ایشان اعتماد کردند و آن زمان هم‌پستی‌های قوی‌ای داشت، بنابراین همیشه به پسرم گفته‌ام با همه وجودش تلاش کند. آقای برانکو مربی بسیار باهوشی است و حرفه‌ای فکر می‌کند و هر وقت صلاح باشد، شایان را به زمین می‌آورد. 

 آرزوی هر مادری است. رفتن او به تیم ملی دل بی‌قرارم را آرام می‌کند. 

راستش شایان به خاطر اینکه من ناراحت نشوم به بیمارستان یا درمانگاه نرفته بود تا خبرش از طریق رسانه‌ها به گوش من نرسد. وقتی خبر به رسانه‌ها درز کرد، خواهرم از تهران تماس گرفت. از ترس اینکه من در فضای مجازی خبر را بخوانم، قبل از ساعت حضور من در فضای مجازی، آرام آرام به من گفت نترس و باقی ماجرا... 

 پدر شایان دبیر ریاضی بود و در راه برگشت به خانه تصادف کرد. شاید به خاطر اینکه در منابع مذهبی می‌گویند کسی که در راه شغل و خدمت به خانواده بمیرد همانند شهید است، این حرف را زده‌اند. البته فضای مجازی حرف‌هایی هم می‌زند که دل آدم را می‌رنجانند.

 اینکه وقتی در زمین مسابقه موفق نمی‌شود، به او بگویند به خاطر اعتقاداتت بوده و چند وقت بعد که گل زد، همان آدم‌ها تشویقش کنند، زیبا نیست. البته به قول شایان نباید به این تشویق و تنبیه‌ها دل بست؛ توکل ما به خداست. 

راستش دوست داشتم شایان پزشک بشود و فوتبال برایش تفریح باشد اما او علاقه‌ای به پزشکی نداشت. 

 بله او به رشته ریاضی رفت. در کنکور دانشگاه دولتی رشت و آزاد تهران قبول شد اما به خاطر فوتبالش ترجیح داد در تهران درس بخواند و هنوز هم ادامه دارد. فوتبال برای اوست و درسش برای من است. 

از تمام کسانی که در مسیر رشد شایان با من همکاری داشتند، تشکر می‌کنم. از حمایت‌های مردم خوب شهرستان رودبار و تمام نقاط ایران که بعد از بازی با پیام یا تماس باعث دلگرمی من می‌شوند و از دوستان شایان و خانواده‌ام که همیشه کنار من هستند، تشکر می‌کنم.