حدود یکسال از روزی که با ذوق و اشتیاق آمدی گذشت.برایت سرودیم آنچه هیچکس جز تو در این یکساله لایقش نبود. 

علیرضای بیراموند ... علیرضای بیراموند ... گلر ارتش سرخ علی بیراموند 

صدها بار دیگر هم فریادش بزنیم خسته نمی شویم. 

مصائب زیادی دیدیم و ناجوانمردی های زیادی در حقمان کردند. دلیلش ترس از ارتش سرخ بود یا کینه یا حسادت و شاید همه اینها نمیدانم.اما هرچه بود با هم تحمل کردیم تا عزت و عظمت را به پرسپولیس برگردانیم. 

شاید راست می گویی که ۸ سال خواب دیدیم اما نه خواب جام را،خواب این روزها را دیدیم و رؤیای بازگشت به اوج را در دل و جانمان پروراندیم. پرسپولیس زلزله ای که ۹ جام در ادوار لیگ برتر داشت بدنبال دهمین جام بود. بی تاب بود ولی هربار دستش را به بهانه ای از جام کوتاه کردند. نزدیکترین آن در فصل قبل بود که با امتیازاتی که داوران از ما گرفتند و با قانون من درآوردی آوراژ گل روز آخر قهرمان عوض شد. آمدی ، سید آمد ، مهدی برگشت و سروش اضافه شد و یکسری لاجرم رفتند و برخی دیگر اضافه شدند.ولیکن ما فرمول را از فصل قبل پیدا کرده بودیم! اتحاد و حمایت تا قیامت و وفای به عهد با ۲۴ ابدی.

قراری نانوشته درمیان خانواده پرسپولیس دربین هواداران سرخ، برانکو و کادر فنی، طاهری و مدیریت، کمیته حقوقی، بازیکنان ، پیشکسوتهایی چون سلطان و جادوگر و مهرداد، لیدرها و پیروزی نهادینه شد.ایجاد حلقه اتحاد حول نام هادی و عشق ابدی به پرسپولیس، با سکانداری پرفسور فوتبال و سرمربی با شخصیت و موجه از هر نظر ، سرگذاشتن بازیکن جلوی توپ به عشق پرسپولیس، ایستادن و سپر بلا شدن هوادار و لیدر و پیسکسوت و پیروزی و کمیته حقوقی جلوی هجمه و بی عدالتی ها، و درسایه تجربه و مدیریت کم نقص طاهری. عمل به همین قرار بود که به قهرمانی انجامید. 

در این بین به حق مهمترین نقش را برانکو بازی کرد که رهبر این ارکستر و مدیر تیم بود و بعد وی باید قدردان طاهری و مدیریت باشگاه بود که البته با کمی نقصان برای فراهم کردن امکانات،حفظ بازیکنان کارآمد تیم فصل قبل و جذب بازیکن و منابع مالی جدید و بازبودن دست برانکو از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.دیگر ارکان از این ۸ گانه موفقیت پرسپولیس نیز، هم نقش گروهی و فردی خود را بنحو احسن ایفاء کردند هم همدیگر را بارها تصحیح و تهییج کردند، هم توانستند مخالفان را یا با خود موافق کنند و یا حداقل با کم توان کردنشان و بعضا از کار انداختنشان در زدن برانکو و طاهری و پرسپولیس، آنان را کمرنگ کنند و بالاخره همه را حتی کیروش را به تحسین و ارسال پیام تبریک بابت قهرمانی واداشتیم. 

قهرمانی که با اینچنین کار گروهی بدست آمده، تعلق به کل خانواده سرخ پرسپولیس دارد و هیچیک از ما حق مصادره ش بنفع خود را ندارد.به همین لحاظ بود که هواداران از اعتصاب حمایت نکردند چراکه بوی گروکشی و طعم گس پاگذاشتن روی تعصب به تیم و عشق به هواداران را داد آنهم قبل بازی حساس با الوحده بعلاوه آنکه همه ما به ضعف مالی باشگاه واقف هستیم! قطعا خالی گذاشتن سکوهای آزادی متمدنانه ترین نوع اعتراض هواداران بود که تا دیروز میانگین حضورشان ۵۰ هزارنفر بود. در بدترین شرایط مالی،جوی،محیطی و حتی زیر باران سنگ و بطری آب دست از حمایت و عشق پرسپولیس برنداشته بودند. در فضای مجازی و حقیقی، در مقابل ارکان فدراسیون از هیئت رئیسه و سازمان لیگ بگیر تا کمیته انضباطی و اخلاق و دربرابر هجمه هواداران و ارکان تیم های رقیب و خود کیروش و حامیانش و رسانه هایش و اقلیت هواداران و پیشکسوتهای حامی رامین بسود پرسپولیس موضع گرفته و ایستادگی کردند.در همه مصائب پیش رو از نقل انتقالات اول و نیمه فصل گرفته تا احکام ناعادلانه انضباطی و ناداوری ها و محرومیتهای رنگارنگ و از آن تا جداکردن احمد و امید از تیم ، اردوهای طولانی مدت و فاقد ضرورت تیم ملی و بد اخلاقی های کیروشی پورها و بیانیه های کیروش ، رفت و برگشت رامین و آخر کار هم ترک پرسپولیس ، حذف از جام حذفی و رفتارهایی که طعم جشن قهرمانی را به تلخی کشاند، پشت پرسپولیس و بازیکنان را هرگز خالی نکردند.به حق انتظار متقابل هواداران از بازیکنان تعصب نشاندن نسبت به پرسپولیس و شکستن اعتصاب و تمرین کردن و پیگیری مطالبات از راههای قانونی و روش های مسالمت آمیز بود. 

از ۷۸ تا ۸۰ هزار نفر که می توانستند به آزادی بیایند و میلیون ها هوادار پرسپولیس تنها یکی تا دو هزار نفر آن کلمه را بکار بردند. این یعنی ۳۹٫۹۹۸٫۰۰۰ نفر نیامدند و اینگونه اعتراض نمودند تا اتفاقا حرمت ها در خانواده بزرگ پرسپولیس از بین نرود! 

مسلما به همان اندازه که بی غیرت خواندن بازیکنان توسط عده ای معدود ناپسند بود به همان نسبت هم توجیه مناسب برای منت گذاشتن بازیکنان بر سر پرسپولیس و کل هواداران و مصادره نتایج بدست آمده طی آن مصاحبه و پست بعد از آن محسوب نشد بلکه هر دوی آنها اهانت و عامل تفرقه در خانواده پرسپولیس تلقی شد. 

سنگربان باغیرت ارتش سرخ، اشتیاقت برای پیوستن به خانواده مان و مردانگی ات را پیش تر دیده ایم. با دست شکسته بازی کردنت را هم دیده ایم . آن روز هم تعصبت را نسبت به هم تیمی هایت دیدیم اما ماهم اطمینان و علاقه مان را نسبت به بازیکنان تیم بارها نشان داده بودیم. مثلا وقتی به حکم کیروش در خانه بودید و مقابل قشقایی یک جام از دست دادیم. یا وقتی که پس از واگذاری نتیجه دربی به استقلال منصوریان! با عدد ۲-۳ ایستاده تشویقتان کردیم، در حالیکه ۲۳ سالی بود به استقلال با نتیجه ۲-۳ نباخته بودیم و ۶ سال از آخرین ۳ گل خورده مان از آنان آنهم در وقت اضافه ۹۵ و ۹۸ و ۱۰۷ می گذشت.در قطر از الریان ۳ گل دریافت کردید در آزادی قوت قلب شدیم تا حداقل گل نخورید. آقای گل چیپ زد و توپ را به فضا فرستاد و صعودمان را به اما و اگر سپردید بازهم حمایت کردیم. از این پس هم همین کار را می کنیم زیرا : 

بعد از این دعوای خانوادگی و مشاجرات پیش آمده همگی بهتر درک کردیم بهانه های زیادی برای کنار یکدیگر بودن داریم . نام و عشق پرسپولیس و لذت تکرار موفقیت ها و یک خانواده بودن بهانه های بزرگی برای تحکیم رفاقت های ماست.