یک برگه بود به اسم برگه حسابرسی سازمان تربیت‌بدنی که طلب‌های ما را روی آن نوشته بودند و دکتر دادکان هم روی آن را امضا کرده بود که اقدام شود. این امضا مربوط به همان سال 84 بود.

 دوندگی زیادی داشتم اما به نتیجه‌ای نرسیدم. در این مدت مدیرعامل‌های زیادی هم آمدند و رفتند. اول از همه مرحوم خطیب بود که از کشتی آمده بود. وقتی به باشگاه رفتم، پرسید شما؟! که گفتم اگر عکس تیمی پرسپولیس بالای سرتان را نگاه کنید، مرا می‌بینید. بعد که او به رحمت خدا رفتند و انصاری‌فردها آمدند. باز هم نتیجه‌ای نگرفتم. 

آن زمان 80 میلیون تومان، اما همین مهریه‌های قدیم را هم اگر به اجرا بگذارند، به نرخ روز محاسبه می‌شود. آن زمان 80 میلیون پول زیادی بود که اگر با نرخ تورم محاسبه شود قطعا خیلی بیشتر از این ارزش دارد. گفتند شما باید از طریق یک منیجر فیفا نامه‌ای تنظیم کنی تا به پولت برسی، به این شکل باشگاه مجبور می‌شود پول را بپردازد، اما وقتی دیدم بحث و محرومیت پرسپولیس از حضور در لیگ قهرمانان آسیا پیش آمد، پیش قدم شدم و اعلام کردم طلبم را می‌بخشم. گرچه خیلی‌های دیگر هم هستند که پول‌های هنگفتی از باشگاه طلب دارند و آن را نمی‌بخشند. ما سه چهار نفر پول‌مان را بخشیدیم تا به این شکل کمکی به تیم سابق‌مان کرده باشیم و لااقل شکایت ما وضعیت را از اینی که هست بدتر نکند.

به هر حال یک سری‌ هم مثل ما که جایی در این فوتبال نداریم، گرچه نیاز داشتیم به طلب‌مان، اما آن را بخشیدیم. من بعد از پرسپولیس، سه تا تیم عوض کردم ولی مشکل اینچنینی با آنها نداشتم، ولی همه آنهایی که هنوز من را می‌شناسند، به خاطر بزرگی این تیم است، منتی هم نبوده و نیست، من واقعا دوست داشتم یک جا به برطرف شدن مشکلات باشگاه کمک بکنم، هیج منتی هم سر باشگاه نمی‌گذارم. ما که نمک خورده‌ایم، نمکدان را نمی‌شکنیم.

 برخی از بازیکنان امروزی هنوز ارزش این لباس را نمی‌دانند. به بعضی از آنها اگر 50 یا 60 میلیون بیشتر پیشنهاد بدهند به راحتی حاضرند رنگ لباس‌شان را عوض کنند ولی قدیمی‌ترها اینطور نبودند. مصاحبه‌های بزرگان پرسپولیس مثل علی پروین را ببینید که چقدر از نسل قدیمی باشگاه می‌گویند که بدون چشمداشت مالی برای این تیم بازی کردند. 

 اینطور که در خبرها اعلام شد دولت بخش بدهی‌های برون‌مرزی باشگاه را برطرف می‌کند، امیدوارم از داخلی‌ها هم آنهایی که می‌توانند طلب‌شان را ببخشند و مشکل ماجرای طارمی هم به نوعی حل شود. 

بی‌تجربگی‌ها که زیاد است. گرچه ما مدیر غیرفوتبالی چون صفایی‌فراهانی داشتیم که خیلی خوب فوتبال را مدیریت کرده، اما اینکه از امثال دادکان و هاشمی‌طبا استفاده نمی‌شود جای سوال دارد. حالا یا خودشان دوست ندارند وارد چنین باتلاقی بشوند یا به آنها دور داده نمی‌شود. من واقعا امیدوارم وضعیت پول‌هایی که هدایتی خرج کرده، مشخص شود، اینکه این پول کجاست و آن را به باشگاه تزریق کنند تا مشکلاتش حل شود. - چرا بعد از اتمام فوتبال‌تان، دیگر در این فضا نماندید؟ می‌دانید که برای ماندن در فوتبال حرفه‌ای باید به یک سری‌ جاها وصل شوی، من اینطور نیستم. امروز فقط تفریحی با بچه‌های قدیمی فوتبال بازی می‌کنم ولی رسما جایی نیستم و درآمدی از فوتبال ندارم. 

بله همه را، هم پرسپولیس و هم تیم ملی را. به هر حال همه چیز داشت در مسیر منظم و خوبی دنبال می‌شد که یک دفعه بحرانی پیش آمد. بحث ترانسفر شدن طارمی و حرف و حدیث‌هایی که پیرامونش بود، مشکلات زیادی را برای تیم ایجاد کرد. در این بین سوال‌های زیادی وجود دارد، اینکه پول هدایتی کجا رفته، آیا مدیریت باشگاه درجریان همه این اتفاقات بوده یا نه؟ مدیر برنامه بازیکن چقدر در اتفاقی که رخ داد تاثیر داشت، چون رامین رضاییان هم ظاهرا همین پروسه را طی کرد، اما مشکلی برای او پیش نیامد. شنیدم که بیش از 3 میلیارد و 700 هم باشگاه و طارمی باید به تیم ترکیه‌ای غرامت بدهند که این هم رقم سنگینی است، ولی از این سنگین‌تر، محرومیت باشگاه از دو پنجره نقل و انتقالاتی است که این هرچقدر هم تیم بازیکنان خوبی را در اختیار داشته باشد، اما اعتماد به نفس تیم را پایین می‌آورد و دست کادرفنی را می بندد. استعفای طاهری و احتمال تمدید نکردن برانکو هم از دیگر چیزهایی است که امیدوارم به نوعی حل و فصل شود. حالا که استقلال چنین شرایطی دارد، ما باید خوب باشیم و خوب بمانیم و همچنان در بالای جدول فقط به قهرمانی فکر کنیم. حیف است پرسپولیس با این هزینه‌ای که شده و با این پشتوانه، قهرمان نشود. 

 زمانی که سربازی‌ام تمام شد، جلال طالبی در یک بازی دوستانه تیم ملی، من را دید و فردای بازی دیدم اسمم در بین دعوت‌شدگان به تیم ملی قرار دارد. آن زمان آقای گل لیگ دو بودم. هنوز به خودم نیامده بودم که عابدینی از باشگاه پرسپولیس با من تماس گرفت. من بازیکن زیر 20 سال بودم که وارد باشگاه شدم. آن زمان نبی هم قائم‌مقام باشگاه بود. همان زمان با من قرارداد 5 ساله امضا کردند. هیچ مبلغی هم در قرارداد اولیه‌ام نوشته نشد. یعنی قرارداد اولم با پرسپولیس صفر تومان بود! ما با عشق و علاقه می‌آمدیم.

 حاشیه‌های مدیریتی بود. همان زمان که می‌خواستند علی پروین نباشد، حرف از خیانت می‌زدند، سر تمرین که می‌رفتیم می‌گفتند اینها «پروینی» هستند! داستانی داشتیم. آن زمان پرسپولیس ستاره‌های زیادی داشت و تیم پرمهره‌ای بود.

 نه، الان اینقدر ستاره نداریم. شما همین تیم ملی را ببینید، کیروش 5 مهره را هم جابه‌جا می‌کند، نفرات جایگزین باز هم همان کار را انجام می‌دهند و تفاوت فوتبال بازیکنان بین 5 تا 10 درصد است. قدیم اینطور نبود. ما بازگشت دایی و باقری را داشتیم. یا مهره‌ای مثل هاشمی‌نسب وقتی از پرسپولیس به استقلال می‌رفت چندین ماه کل فضای فوتبال کشور تحت‌الشعاع آن قرار داشت و یا آمدن نیکبخت از استقلال به پرسپولیس، خیلی خبرساز بود. حالا ما که جزو کوچک‌های پرسپولیس بودیم. همین باعث می‌شد حرف و حدیث زیاد باشد. ما در هر پست سه مدعی بازی داشتیم، خداراشکر که امروز کیروش رفاقت را در فوتبال ملی ما جا انداخته و ناخودآگاه باشگاه ها هم از تیم ملی تبعیت می‌کنند و بین نفرات فیکس و ذخیره داستانی پیش نمی‌آید.

دقیقا. باغمیشه و سراج هم که رفتند اما ما خیلی فوروارد داشتیم. مثلا همین سال آخر یکی باید در کنار علی دایی بازی می‌کرد، او که مهره فیکس بود و ما 9 فوروارد داشتیم. یعنی از بین من، کاظمیان، انتظاری، عیسی ترائوره، مرحوم اولادی، قباخلو، رضا جباری و علی سلمانی، یک نفر شانس بازی کردن را پیدا می‌کرد. خب معلوم است چند نفر دیگر نیمکت‌نشین می‌شدند و چند نفر هم روی سکوها بودند. 

من هم در رقابت‌های آسیایی بازی کردم و هم جام اتحادیه که برگزار شد و گل هم زدم. فکر کنم مجموعا 30 گل زدم که به هر حال یک سری از آنها خیلی خاطره‌انگیز بودند . من همان سال 80 که قهرمان شدیم، 7 گل سه امتیازی زدم که این خودش 21 امتیاز برای تیم بود. من حتی تا روز آخر هم در کورس آقای گلی بودم که خب یک بازی عجیب برگزار شد که ابومسلم 9 گل به استقلال رشت زد که 7 گل آن را عنایتی به ثمر رساند!

 به خاطر مشکلاتی که آن اواخر برای من پیش آمد، واقعا اعصابم را از دست داده بودم و در روند خانوادگی ما هم تاثیر بدی گذاشته بود. پول من را هم نمی‌دادند. مادرم مریض شد و یک تصادف رانندگی بدی هم داشتم و پایم شکست. اواخر 84 بود، تقریبا دو فصل مصدومیتم طول کشید تا دوباره با پیکان به لیگ برتر برگشتم. به هرشکل این فوتبال بالا و پایین زیاد دارد و یک آدم قوی می‌خواهد. من سعی کردم بحران‌هایم را حل کنم. اصلا یکی از عواملی که باعث شد بعد از اتمام فوتبالم، دیگر این سمت نیایم آسیب‌هایی بود که خوردم. برای همین اتفاقاتی که افتاد دیگر تلاش نمی‌کنم به این فوتبال برگردم و مثلا بروم و دستیار یکی از دوستانم در تیم‌ها شوم.

 من با ناراحتی رفتم و آسیب زیادی هم خوردم. فکرش را بکنید 5 سال یک جا کار می‌کنی و پول هم به تو نمی‌دهند، وقتی جدی آسیب می‌بینی حتی زنگ نمی‌زنند احوالت را بپرسند، پول دوا و درمان هم پیشکش. از نظر روحی خیلی اذیت شدم. من سعی می‌کنم به آن دوران بد فکر نکنم. اتفاقا هر کسی که مرا می‌بیند و می‌گوید برگرد، می‌گویم این فوتبال آنقدر که شما فکر می‌کنید جای تروتمیزی نیست، پوست کرگدن می‌خواهد. 

 صددرصد. وقتی پول بیاید، تجمع پول، فساد می‌آورد. امروز آدم‌هایی را کنار فوتبال می‌بینی که قبلا نمی‌دیدی چون پول نبود. کنار هر مدیرعامل و مربی‌ای این روزها 4-5 نفر می‌چرخند که بویی از فوتبال نبرده‌اند، اما بعدا که یک قراردادی امضا می‌شود می‌بینی ذینفع هستند. کریمی هم از جنس ما است. او آدم رک‌گویی است که با این سیستم نمی‌تواند کار کند. کریمی می‌تواند مربی بزرگی شود چون تجربه زیادی از حضور در سطح اول فوتبال ایران و دنیا به دست آورده و در تیم بزرگی چون بایرن‌مونیخ بازی کرده، ولی به نظرم او باید مدتی صبر کند تا عده‌ای‌ جابه‌جا شوند. مثل دوره 8 ساله ریاست جمهوری‌ها که یک اتوبوس آدم می‌روند و یک اتوبوس آدم جدید می‌آیند. من همیشه پیش خودم فکر می‌کنم شاید یک عده جابه‌جا شوند، راه برای ما هم باز شود. 

حقیقتا نه، چون دنبال استرس نیستم. دوست دارم زندگی‌ام در آرامش و به دور از استرس باشد.

 من برای کمک پیش‌قدم شدم و بعدش چند تا از بچه‌های بامعرفت هم آمدند و طلب‌شان را بخشیدند. 

پدرم جراح بودند، مادرم که به رحمت خدا رفتند هم تحصیلات عالیه داشتند. برادرم فوق‌لیسانس کامپیوتر دارد و در یک کمپانی بزرگ کانادایی کار می‌کند. خودم هم کارشناسی تربیت‌بدنی خوانده‌ام.