*از دوران بازی در زمین خاکی تا رسیدن به بزرگترین تیم ایران پرسپولیس راه طولانی و دشواری بود ، تعریف می کنید؟ 

از زمین های خاکی فوتبالم را آغاز کردم، پدر خدابیامرزم مخالف فوتبال بازی کردن من بود و می گفت باید درسم را بخوانم ، اما وقتی بیوک برادرم به تیم ملی رسید دیگر موافقت کرد ، برادرم ۵سال از من بزرگتر است و نقش غیرقابل انکاری در فوتبالیست شدن من داشت ، من هم ۲سال در راه آهن بودم ۴سال در شاهین و پس از انحلال شاهین به پرسپولیس پیوستم و نزدیک به یک دهه در پرسپولیس توپ زدم.

 *مربیان شما چه کسانی بودند ؟

 در شاهین مرحوم دهداری ، در پرسپولیس آلن راجرز ، ایوان کونوف ، مرحوم بهزادی و بیوک وطن خواه مربیانم بودند . 

*در تیم ملی کم بازی به شما می رسید چرا ؟! 

خب در آن سالها بازیکنان بسیار خوبی بازی می کردند که از من بهتر بودند ، با وجود اینکه هشت سال در عضو تیم ملی بودم با وجود مصطفی عرب کاپیتان وقت ، که انصافاً عالی بود فقط ۵ بازی به من رسید . حق او بود که بیشتر از من بازی کند . این را هم باید بگویم در پرسپولیس در سه پست بازی می کردم دفاع چپ ، هافبک چپ و وینگر چپ ، بعد از من محرمی اینچنین ویژگی داشت . 

بهترین خاطره ام همان بازی ۶تایی های سال ۵۲ بود ، بازی بی تکرار و فراموش نشدنی . 

 گلر : احمدرضا عابدزاده ، مدافعین : مجتبی محرمی ، جعفر کاشانی ، پرویز قلیچ خانی ، ابراهیم آشتیانی ، هافبک ها : کریم باقری ، حمید درخشان ، علی کریمی ، علی دایی ، حسین کلانی ، همایون بهزادی ، مربیان : پرویز دهداری و آلن راجرز. 

 پرویز قلیچ خانی و همایون بهزادی.

 ترس و وحشت برای من معنا نداشت ، جلوی مهاجم و کاپیتان منچستر و تیم ملی انگلستان در آن سالها بازی کردیم و ۱بر ۱ شد . ترس معنا نداشت . 

بله ، بعد از سالها حضور در فوتبال و کار در رده های مختلف ملی آخرین تیمی که کار کردم مدیر فنی تیم بوکانی بودم . الان هم عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی شریف هستم ، شاید علم فوتبال نداریم یا اینکه خاک خورده فوتبال نیستیم که از ما استفاده نمی کنند! 

 در کادر فنی ، اعضای مدیریت و بازیکنان همگی عالی کار می کنند ، که ما را به یاد آن سالها می اندازد . امیدوارم این موفقیت ها تداوم یابد.

 زمان ما بیشتر به فرد تکیه می کردند حالا کار گروهی حرف اول را می زند .

 افسوس می خورم که چرا تا زنده هستیم قدر همدیگر را نمی دانیم . در اواخر دوران حیاتش هم کسی سراغش را نگرفت ، واقعا متاسف شدم و امیدوارم روح او در آرامش باشد . صدای دلنشین او با گزارشهایش در جام های ملتها هیچ گاه از خاطره ها پاک نمی شود. 

 این کاه که میبینی گاه از من و گاه از تو پاینده نمی ماند خواه از من و خواه از تو ، مدیران عرصه ورزش باید بدانند این میزها تا ابد برایشان ماندگار نمی ماند ، پیشکسوتان در کل ورزش هستند که حالا فراموش شدند آنها نیاز به گریه به از مرگ ندارند آنها را حالا دریابند و به داداشان برسند . امیدوارم توجه به این عزیزان را سرلوحه قرار دهند.