مسئله را به این شکل مطرح باید کرد! حق مطلب را به این ترتیب، ادا باید کرد: ...بازی پرسپولیس- الوحده، سقف آرزوهای ما را تشکیل می‌داد، یا کف خواسته‌های فوتبال ایرانی را رقم می‌زد! این نمایش که شاهدش بودیم- و بسیار هم لذتش را بردیم- حداکثر یا حد متوسط توان واقعاً موجود فوتبال ما بود، یا حداقلی بود از توان و استعدادی که در همه حال داریم؟ 

 1-سؤال را به شکل دیگری باید به میان آورد؛ بلکه حق مطلب را بهتر و کامل‌تر ادا کند! پرسش این است: اگر بازی در دقیقه 80 تمام می‌شد، چه می‌شد؟ یا اگر 10 دقیقه پایانی نبرد تمام‌عیار پرسپولیس- الوحده، باز هم گلی در بر نداشت، قضاوت عمومی درباره روند حرکتی مردان برانکو چه می‌توانست باشد؟ 

 بازی پرسپولیس، در ردیف بازی‌های خوب قرار می‌گرفت یا یک بازی بد به شمار می‌آمد؟ عملکرد پرسپولیس دلخواسته و مقبول بود یا نامطلوب؟ منهای فرصت‌های گل که آسان از دست می‌رفت تا مهدی طارمی زننده سخت‌ترین و کمیاب‌ترین گل‌ها باشد، کارنامه یاران سیدجلال - که خود او هم ناچار از تعویض شد- چه اشکالی داشت!

 کلام آخر و کلام اول اینکه پرسپولیس خوب بازی کرد! خوب می‌کند! و خوب بازی خواهد کرد! کلام آخر و کلام اول اینکه شخصیت بازی پرسپولیس بارز است؛ شاخص است! و در حال تکامل است!

 2- پرسپولیس در حال تبدیل به چنان تیمی است که بازی‌هایش از حداقل ممیزه‌ها و مشخصه‌های زیباشناختی و از حداقل‌های تشخص برخوردار است! پرسپولیس را باید در ردیف آن تیم‌ها قرار دارد که گل می‌خورد، عقب هم می‌افتد، اما توانا نشان می‌دهد! اما قادر به جبران و توانا به تلافی نشان می‌دهد! پرسپولیس، تیمی شده است که گل می‌خورد اما تفکر و تسلط خود را از دست نمی‌دهد! پرسپولیس قدم در راه بی‌بازگشت برندگی و برندگان می‌گذارد! تیم آقای برانکو، هم بازی کردن و خوب بازی کردن را بلد است! هم در کار بردن و خوب بردن، توانایی بالایی دارد! فوتبالی که پرسپولیس عرضه می‌دارد، از اصول و از تروک نواندیشی و بازی مدرن، برخورداری قابل توجهی دارد! 

 برانکو، به خوبی قادر است از عناصر فانتزی‌باز، در کنار مردان سرعتی و ماهر در بازی فیزیکی استفاده کند! برانکو، با تعویض‌هایش، یک باخت را مبدل به یک برد کرد! آن هم چطور! با اعتماد کامل به مهدی طارمی که مرد لحظه‌های سخت است! 

 3- حرف پایانی؛ پرسپولیس اگر هم می‌باخت، برنده بود!

اردشیر لارودی