ائتلاف اساتید پارادوکس با حمایت فردوسی پور از سرمربی آبی ها در نود کلید خورد ، با معامله برسر آبروی ملی ادامه پیدا کرد و با بریدن سر تیمهای ملی و خودکشی کمیته انضباطی طی رأی نهایی پرونده شکایت مقامات تیم ملی از باشگاه استقلال به علت دراختیار نگذاشتن بازیکنانشان ، به سود این باشگاه و منصوریان موقتا ختم شد. 

- اولین پارادوکس به تکرار چندباره یک ادعا از سوی عادل مبنی بر خاموش بودن دستگاه تلفن همراه علیرضا منصوریان به قصد تحریک ساکت برای روی خط آمدن برمی گردد که در کمال تعجب بینندگان فاصله زمانی روی خط آمدن منصوریان با تماس تلفنی ساکت حتی از مدت زمان لازم برای روشن شدن یک دستگاه تلفن همراه هم کمتر بود! 

- دومین پارادوکس اصرار فردوسی پور و علیرضا منصوریان بر اصالت قوانین فیفا و ارجحیت آن بر قوانین داخلی فدراسیون در مجادله با ساکت بود که با دست پر و صراحت لهجه ای که از هموطنان شریف اصفهانی مان سراغ داریم ، ائتلاف عادل علیرضا را به فرافکنی عادل و فریاد از سر استیصال منصوریان سوق داد در شرایطی که : 

اولا در نامه ارسالی فیفا پیش از جام جهانی ۲۰۱۴ که مصوبه جلسه اسفند ماه ۹۱ کمیته اجرایی فیفا و برنامه زمانبندی فیفا -شامل مسابقات رسمی و دوستانه تیم های ملی در فیفادی ها و تورنمنت های رسمی که کنفدراسیونهای تابعه ترتیب برگزاری آن را می دهند یعنی تعریف کامل کلمه برنامه زمانبندی فیفا در ماده ۸۳ - تا پایان جام جهانی ۲۰۱۸ را ابلاغ کرده آمده : << همچنین بازیکنان برای انجام بازی باید صبح روز دوشنبه در اختیار تیم های ملی قرار گرفته و صبح روز چهارشنبه همان هفته [روز بعد از مسابقه] به باشگاههای خود ملحق شوند استثنایی در این موارد وجود دارد که مربوط به کنفدراسیون هاست. برای انجام بازی های رسمی در قالب تورنمنت بازیکنان باید در اختیار تیم های ملی قرارگرفته و در روز بعد از آخرین روز رقابت ها به باشگاه خود بپیوندند. >> 

ثانیا : این ائتلاف دونفره از یکسو با پافشاری شدید از قوانین فیفا در مقابل قوانین داخلی که فدراسیون های عضو مخیرند آنها را براساس شرایط خاص فرهنگی اجتماعی خود وضع کنند ، دفاع کردند و از سوی دیگر از دو ستاره مغایر قانون و نظریه کمیته حقوقی فیفا روی پیراهن استقلال حمایت می کنند! 

هرچند کمیته انضباطی دست آخر در عین ناباوری قدر زحمات سرپرست دبیر کلی فدراسیون و مدیر تیم های ملی را ندانست. 

- پارادوکس های سوم و چهارم و چندم در خود متن رأی نهایی صادره کمیته انضباطی حرکت موزون می زند! آنجا که در ابتدا به سرپیچی از دستور فدراسیون استناد شده و تخلف باشگاه استقلال را محرز می داند حال آنکه دعوت به تیم های ملی دستور فدراسیون نیست و فقط یک خواسته و اعلام نیاز از سوی سرمربی تیم ملی است که از طریق فدراسیون و رسانه ها به باشگاه می رسد پس استنکاف از آن تمرد و سرپیچی از امر فدراسیون محسوب نمی شود که مستند حکم قرار گیرد اما استنکاف به معنای خودداری از تمکین به خواسته سرمربی به محض وقوع ، تخلف از باید فیفا در پاراگراف آمده در نامه اعلام زمانبندی فیفا که با به امضاء رسیدن توسط تمامی فدراسیونها و سازمان های لیگ و سرمربیان تیم های ملی کشورها در حکم قانون است و همچنین از ماده موافق آن یعنی ماده ۸۳ آیین نامه انضباطی است. جالب آنکه در جای دیگری از حکم ، استنکاف باشگاه استقلال و تخلف اطلاع ندادن بازیکنان به فدراسیون و حکم به یک جلسه محرومیت این سه بازیکن مطابق ماده ۸۳ محرض دانسته شده اما در عین حال از حکم به مجازات مصرح در بند یک ماده ۸۳ در حق باشگاه استقلال که قطعا محرومیت از نقل و انتقالات بازیکن است ، خودداری شده است! مگر می توان تخلف را مطابق یک ماده احراز کرد و به جای مجازات مصرح در آن ماده ، مجازات  ماده نامربوط دیگر را مورد حکم قرارداد؟ چطور می شود بازیکن را که در اختیار باشگاه است و به دستور سرمربی به تیم ملی نرفته بر اساس بند ۲ یک ماده یک جلسه محروم کرد و در عین حال از مجازات باشگاه متخلف بر اساس بند یک همان ماده طفره رفت؟ 

شاید کمیته انضباطی خواسته باشد با منطبق کردن ناشیانه تخلف استنکاف از دادن بازیکن به تیم ملی بر سرپیچی از دستور فدراسیون از تبعات بعدی و تکرار تخلف توسط باشگاه های دیگر پیشگیری کند ولی این اصلا جواب نخواهد داد بالاخص وقتی جریمه سرپیچی از اوامر فدراسیون یا استنکاف از تأمین نیاز تیم ملی یا کمک به سربریدن از تیم های ملی در مسلخ مسابقه با تیم های رده چندم آسیایی و یا هرآنچه که اسمش را بگذارید ، ارج و ارزش تیم های ملی و جریمه دهن کجی به آبروی ملی ایران تنها در حد بازپرداخت پول یک بلیط هواپیما در حکمی سرشار از پارادوکس از سوی متولیان فوتبال کشور باشد! 

- اما پارادوکس n ام که قطعا آخرین نیست ، رأی کمیته انضباطی به جریمه استقلال بابت اهانت هواداران این تیم به مقامات فدراسیون فوتبال از یک سو و جریمه فراز کمالوند بابت اعتراض به داوری در کنفرانس خبری از سوی دیگر و رها کردن و بنوعی اعطای مصونیت قضایی به علیرضا منصوریان است که هم تخلف اول را با دیکتاتوری خواندن فضای حاکم بر فدراسیون و لعنت فرستادن به زمین و زمان و ارکان فدراسیون در کنفرانس خبری بعد بازی با صنعت نفت و هم تخلف دوم را در کنفرانس خبری بعد مسابقه استقلال و استقلال خوزستان مرتکب شده است. براستی این مصونیت قضایی کاپیتولاسیون گونه از کجا می آید؟ 

فوتبال ایران خاطره خوشی از اینچنین عملکردهای سلیقه ای و ضد و نقیض ندارد. مثال نزدیک آن عدم کسر ۸ امتیاز تراکتورسازی بواسطه محرومیت از پنجره نقل و انتقالات و مماشات با این باشگاه و مقامات وقت آن و نادیده گرفتن تخلفات هواداران این تیم مانند سنگ پرانی و پرتاب بطری و عدم برخورد با اظهارنظرهای قومیتی مدیرعامل آن و هل دادن داور توسط بازیکن این تیم در فصل پیش است که نتیجه آن اهانت وقیحانه عده ای به زنده و فوت شده خانواده پرسپولیس در فرودگاه تبریز و دوبار تخلف هواداران تراکتورسازی کمتر از سه هفته! و رو در رو قرار گرفتن هواداران تیم ها مقابل یکدیگر شد.