به گزارش پیروزی‌دیلی، مسئولان وقت فوتبال در نیمه دوم دهه 70 عامل اصلی دور ماندن او از فوتبال ملی بعد از جام جهانی  بودند ،همان دیداری که او وکلینزمان آغاز گر نمایش تاریخی وابتداییش بودند .

عابدزاده به خاطر مصدومیت شدید سال 72 ، همان مصدومیتی که در بازی برابر تایوان در مقدماتی جام جهانی 94 رخ داد، همواره در 8 سال آخر فوتبالش حالتی نیمه مصدوم داشت اما توان او چنان بالا بود که همواره خود را به بالاترین سطح می رساند .او در همین جام جهانی 1998 که آخرین حضورش در فوتبال ملی بود علیرغم این که تازه از بند مصدومیت رسته بود، اما مقابل آمریکا در بازی دوم تیم ملی یکی از بهترین نمایش های عمر فوتبالش را ارائه داد .

اما عابدزاده در سال 77 وبعد از جام جهانی با پرسپولیس به فعالیت در مسابقات لیگ ادامه داد .او که میخواست بعد از جام جهانی یک عمل جدی روی پایش انجام دهد، به خاطر در پیش بودن بازیهای آسیایی مداوا را عقب انداخت .بین او ومدیران وقت فوتبال مشکلاتی رخ داده بود ،مشکلاتی که مانع حضور او وخداداد وسعداوی وپیروانی در تیم ملی میشد با این حال او باور نداشت که برای بازیهای آسیایی 98 بانکوک او را به تیم ملی دعوت نکنند .عابدزاده یک ماه قبل از مسابقات بانکوک 98 یکی از بی نقص ترین وتماشایی ترین بازیهایش را برابر استقلال در آبان 77 ارائه داد همان دیداری که توپ را یک دستی از جلوی اختر ربود .

 

به هر حال او را دیگر به تیم ملی دعوت نکردند ، زمستان سال 79 اما او به اتاق رئیس فدراسیون رفت وبا ظاهری بشاش برگشت واعلام کرد به تیم ملی دعوت شده است اما در اردوی تیم ملی به او تفهیم شد که باید خود را برای جدایی از تیم ملی وخداحافظی آماده کند اما او نپذیرفت ، مدت کوتاهی بعد ، اوعلی پروین او را که در اوج بود از پرسپولیس هم اخراج کرد .از هر طرف او شاهد یک حمله بود، تیم ملی وپرسپولیس از او که تازه 34 ساله بود، بریده بودند ، تازه همان وقت هم او وهم دیگران میدانستند بخش عمده ای از افتخارات تیم ملی وپرسپولیس مرهون دلاوری اوست .عابدزاده میتوانست حداقل 5 سال دیگر بازی کند اما آن تلخکامی ها قلبش را شکست وآن حادثه تلخ رخ داد ، اولین پایان برای عابدزاده!