چند وقتی است گزارشگران برخی شهرستان ها زیر تیغ تیز انتقاد قرارگرفته اند که چرا به سمت تیم همشهری خود غش و ضعف میکنند، اما دیروز عادل فردوسی پور به معنای واقعی کلمه سورپرایزمون کرد. گویی وحی منزل آمده که باید همیشه با دیگران یک جورایی متفاوت باشد. و البته برای متفاوت بودن، ساز مخالف زدن هم یک راه است.

سراسر بازی پرسپولیس و الوحده به AFC و سران بادیه نشین آن بشدت ناسزا گفتم که محکوم مان کرده اند بازی ها را با گزارش بی روح و کسل کننده مزدک میرزایی، فریادهای ناگهانی و رعشه آور سرهنگ علیفر، سوتی های سریالی جوادخان خیابانی و از همه خاص تر با گزارش بی بدیل! عادل فردوسی پور در پای جعبه جادویی تماشا کنیم.

بی بدلیل از آن جهت که شاید گزارشگر عرب بازی پرسپولیس الوحده در شرمنده کردن طارمی و خفت بار نشان دادن بازی پرسپولیس آنقدر توفیق نداشت که عادل ماشاء ا... چشمم کف پایش دریغ از یک آن کم آوردن نفس و شور و هیجان در سن ۴۲ سالگی در این امر از خود استعداد نشان داد!

تا جایی که در اواخر بازی ضمن آنکه آلفرد هیچکاک بدبخت هم به خاطر ساخت فیلم دکتر جکیل و مستر هاید از الطاف ما بی نصیب نماند! مجبور شدم از دقیقه ۸۰ تا زمان بصدا درآمدن سوت پایان بازی ، تصویر را از سیما و گزارش را از صدای جمهوری اسلامی ایران از طریق هندس فری تلفن همراهم دنبال کنم! اتفاقی در نوع خود نادر در عصر تکنولوژی و روی آوری دنیای صنعت به مولتی سیستم شدن دستگاه ها بالاخص صوتی تصویری که فقط و فقط ممکن است هنگام تماشای فوتبال و آنهم تنها در ایران حادث شود و طبعا بایدم به کسی که همزمان از درب منزل داخل شود حق داد در بدو امر نیشخند معناداری را همزمان با زدن انگشت اشاره خود به شقیقه اش! تحویلت بدهد.

کار به جایی رسیده که جدیدا مانند قواعد دستور زبان فارسی که برای تشخیص فعل متعدی در جمله باید از "چه کسی را" یا "چه چیزی را" استفاده کرد در دستور زبان گزارشگران بی غرض! برای کشف فاز عادل و فهم گزارشش مقـابـل! پرسپولیس هم باید از جملات استفهامی مانند "کدام بازی را گزارش میکند؟" یا "کدام صحنه را میگوید؟" کمک بگیرید یا با چشمان از حدقه درآمده و صورت کش آمده و چانه بر کف زمین چسبیده بپرسید " این الآن با کی بود!؟ " تا مطمئن شوید واقعا عادل در جریان بازی است یا دارد با آن گوشی همراه معروف خود که جزء لاینفک از نمایش دکور برنامه ۹۰ است ، فوتبال فانتزی نود بازی میکند یا فیفا ۲۰۱۷!

مثلا در یک مورد که پرسپولیس بعد گل دقیقه ۳ بازی در دقیقه ۱۳ هم میتوانست روی پاس رفیعی و کمی دقت طارمی به گل دوم برسد و عادل لحظاتی بعد آن فرمود پرسپولیس بجز صحنه منجر به گل خطری روی دروازه الوحده ایجاد نکرده است، باید از جمله "کدام بازی ..." استفاده کرد یا وقتی در دقیقه ۴۵ بازی دروازبان الوحده با دست راست پای مهدی طارمی را بوضوح با توپ گرد اشتباه گرفت و داور ضربه پنالتی محرز پرسپولیس را اعلام نکرد و عادل فرمود باز مهدی خودشو زمین زد! میتوان از جمله پر محتوای "کدام صحنه ...؟" بهره برد و در جایی که بارها مهدی طارمی را گل نزن خطاب کرد یا تحت تأثیر حال و هوای جایزه اسکار اصغر فرهادی ، مهدی را دکتر جکیل و چند بار هم مستر هاید! نامید لزوما باید پرسید " الآن دقیقا این با کیــه !!!؟" یعنی دیروز هرلحظه از گزارش عادل فردوسی، بابا اتی در قهوه تلخ مهران مدیری را جلوی چشمانم ظاهر کرد که یکباره فریاد میزد " این چی میگــــه!!!! " یا میگفت " چرا منو تو این موقعیت قرار میدی؟ "

با شناختی که از اعتقادات مذهبی عادل داریم شاید لازم نباشد به این گزارشگر با سابقه یادآوری کنیم که ایجاد یأس در مؤمن در دین ما بشدد مذموم و نکوهیده شده است.

باز جای شکر و بسی افتخار دارد که از دقیقه ۸۰ بازی به بعد صدای گرم خسرو والی زاده در صدای جمهوری اسلامی در گوشم بود تا یک بار دیگر تأثیر هیجان و امید به برگشت نتیجه ای را که یک گزارشگر میتواند در مخاطب ایجاد کند با عمق وجودم احساس کنم. شور و شعف استاد والی زاده بالاخص بعد از گل سوم پرسپولیس واقعا شنیدنی بود و بی اختیار من را به سالهای دور که استاد بهمنش با گزارشش از یک دربی ضعیف ، فینال جام جهانی میساخت برگرداند.

علی رضا هادیان